bir yürüyüş ki bu Malya’da kavuşur kolları tozu düşmemiştir daha ovanın çiçeklerine rengi senelerdir gelinciklerde biriken Babailerin bir yürüyüş ki bu Karaburun’dan dolar gelir fırtınalar ağrına gider Börklüce’nin eğer duymadan geçersek kayaların fısıltılarını ama fısıltılar gök gürültüsü gibi yankılanıyor yasak kitapların mühürleri eridikçe bir yürüyüş ki bu “ Yıldız Dağı yine duman içindedir” darağaçlarında çoğalır isyanlar beş yüz yıl geçmiş daha buradayız bak yine yürüyoruz Banaz’dan bir

Birtürk Özkavak, bu kitabında; duru, kendi yolunda akıp giden, ama içine girilebilir ve onunla yol alınabilir bir şiiri kuruyor. Yan yana geldiklerinde birbirlerini bütünleyip renk çeşitliliği oluşturan dengeli görüntüler çıkarıyor gözlerimizin önüne. Bir taraftan şiirlerden bölümler okuyor, diğer taraftan da o görüntüleri birleştirip içtenliğin fotoğrafını bütünlüyoruz. Pek çoğumuzda özlem olarak yer etmiş şeylerin hak edişini kendi beni üzerinde somutlayıp, bizi de yolculuğuna yoldaş ediyor. Rahmi Emeç

rastgele değil elbet her seferinde buradan ayağa kalkmak rastgele değil yetmiş iki millet buraya akmak kanar Bektaş'ın yaraları alıç dalları saramaz olur vakit gelir kızıl börkler giyilir davul vurulur sur üflenir cümlesi Şah Kalender gibi başından geçer Hakk'tan geçmez yiğitler Ulaş gibi serden geçer devrimden geçmez damarlarımızı döven demirciler gibi ay ışığı acılarımız servilerden taşıyor şimdilik suskun metafor gibi Hürcan, Mehmet, Cemil ve hepsi Kızılırmak gibi koşuyorum denize varmak için adlarınız

O kelimeyle büyüdüğümden beri Meğer ne çok ölüyormuşum Yeşil kırmızı yapraklar hiç Fotoğraftan sessizliği alıp Babamın çamur yollu okullarını öğrenirken Güvercinler kırılırmış o vakitler akşamüstü yansılarında Çocukların tozlu elleri kaybolurmuş kalemlerde meğer Hiç yaşamadığım adresler birikirmiş mektuplarda