Osmanlı Devleti deyince aklımıza ya gurur duyup övündüğümüz Fatihler, Kanuniler, Yavuzlar gelir ya da yerden yere vurduğumuz son dönem padişahları. İnsanoğlunda, geçmişte yaşanmış zaferlerle, başarılarla gurur duyma, olumsuzluklaraysa sırtını dönme eğilimi mevcuttur. Bu nedenledir ki Osmanlı Devleti’nin kuruluş ve yükselme dönemiyle ilgili olarak çoğu kimse olumsuz manada tek söz etmezken yıkılışa doğru yaşayanlar ve yaşananlar adına olumlu sözler duymak neredeyse imkânsıza yakındır. Oysa 19 yüzyıl bir deği

Masallarla büyüyen bir nesildik biz. Tüm masallarda bir vardı bir de yoktu. Saraylarda geçen masallarda ise yok, yoktu. Bir vardı, hep vardı. Bolluk içerisinde, hüzün kelimesinin uğramadığı, neşeyle yaşanan dünyanın en güzel mekânlarıdır masallarda saraylar. Padişahlar vardır saraylarda, Peri Padişahları, bir de onların oğulları tabi. Bir dediklerinin iki edilmediği, ağızlarından çıkan her kelimenin emir telakki edildiği, halkın sevgilisi, sarayın sevgilisi, babasının sevgilisi, geleceğin padişahları, Tahtı

Gözlerimden istemsizce boşanan yaşları gizleme çabasıyla mektubu tekrar sokuşturdum aldığım yere. Pencereden dışarı bakmaya başladım. Tek kişilik ve en arkadan aldığım koltuğa minnettardım. Ağlamak istiyordum zira. Uzun zamandır tuttuğum, akmasından korktuğum gözyaşlarımı akıtmak istiyordum.Geçmişe, geleceğe, gelenlere, yitip gidenlere, bir anlık gafletle hayatını mahveden Selim’e, annesiz kalmış bebeklere, kuyruğu kopmuş kedilere, köşe başında dilenen yaşlı amcaya, mendil satan çocuğa, dünyadaki mevcut tüm

“Depresyona girdiğinizde can havliyle psikiyatristten randevu istiyorsunuz. Size bir ay sonrasına gün veriyor. Zamanın her şeyin ilacı olduğu mantığından hareketle randevu zamanınız geldiğinde zaten depresyondan çıkmış oluyorsunuz.”Denedik Olmadı, gündelik yaşamın ciddiyeti arasında kaybolmuş olan mizah anlayışını çekip çıkarıyor, oldukça komik ama bir türlü gülmeyi beceremediğimiz olayları sade bir anlatımla bize sunuyor. Füsun Genç’in, bıyık altından gülmeyi sevenlere ilaç, sorgulamaya cesaret edemediğimi

Gidenler… Gidenlerim… Çocukluk yaşları hayatımıza girenlerle doludur. Bir havuza dolan su misali ya da çantaya atılan bayram şekerleri gibi. İçi anne, baba, büyük kardeşler ve akrabalardan oluşan kocaman bir dünyaya açarız gözlerimizi ve bu kocaman dünyamız birilerinin girmesiyle sürekli genişler. Gelenlerin ya da biz geldiğimizde hâlihazırda orada olanların bazen geldikleri sırayla, bazense zamansızca eksilişleri vardır bir de. Gidenler… Aldığımız her yaşla birlikte çocukluğumuzdaki gelişlerin aksine gitme