"Her gün farklı bir çiçeği sevmem garipmiş gibi, bir sen su veriyorsun fesleğenlere bir ben. Kurusunlar hiç mühim değil.. Onları kurutup kitap arasına saklamayı huy edindim. Ve her yeşeren umutta birlikte içimdeki çıkmazı soyutlayacak kadar güçlü hissediyorum kendimi.. Burada da, seninle aynı kavramın belkemiğinde durup, birleşik bir cümlenin devamında soyutlanan kavramlardan edindiğim bilgiye göre ; senin ellerin geçmişse üzerinden, seviyorum fesleğenleri ve seni..."

“Kimi zaman beden şiir için bir çıkmazdır. Hangi düşünce, hangi duygu, hangi nesnenin etrafında dönerseniz dönün, varacağınız yer bedendir. Özge Özgen şiirde bedeni "su" ya yatırıyor. Ondan kaçmıyor, uzaklaşmıyor. Aksine onunla çiçeğe, böceğe, ormana, nehirlere, denize ve elbette şehirlere akıyor. Geçtiği, değdiği her şey bedeni genişletip derinleştiriyor. Beden çıkmaz olmaktan çıkıp şiir oluyor ya da şiire yol oluyor. Kendiyle kalan, kendiyle çoğalan, yutan ama boğmayan, gülü suyla kesen bir şiir.”

"rüzgârın sesi usulca girince arka kapıdan sokaktaki kumral saçlı işportacıdan kuş üzümü aldım biraz

Yağmurun Altında Üşüyen Serçeler Düşüyor Önüme Yüksek Kaldırımlardan Sekerek Uçuşan Siyah Peçeli Kadınlar Kayboldukça Kendiliğinden Ölen Çiçeklerim Oluyor İçimde Velhasıl....İstanbul Denince, Orta Şekerli Kahve Tadında Bir Dolu Plastik Vazoyu Boyadım Hiç Birinde Adım Değişmedi Ve Hatırlıyorum Omuzlarımda Beyaz Bir Çizgi

Kaburgalarımda incelen su seslerinden İncele İncele Kabuğuyla oynuyorum dünyanın

İşte böyle Mira! Ne anlattıysam kendime Hepsi şiirdi. Ve hüzün yüzlü bir kadını yazdım her defasında darmadağın kalbimin üstüne. Ben papatyaların böyle ağladığını görmemiştim hiç. Duymadım da daha önce. Yazık oldu...