Hayat bazen insanın kulağına eğilir ve şu sözcükleri fısıldar; Bitti artık zorlayamaya gerek yok. Bu saatten sonra olaylara iyi tarafından bakmaya çalışarak boyun felci olmanın gereği yoktur. Neticede hayat her zaman kazanır. Sen vagonların içinde hangi yöne koşarsan koş, hayat denen tren nereye gidiyorsa o durağa kadar gitme mecburiyetin vardır. Her insanın kendi içinde sakladığı bir hikayesi vardır... Ya sürükler onu peşinden ya da sürüklenir onun peşinden...

Öyle günahlarım olmalıydı ki cehennemde yanarken bile yüzüme bir tebessüm yansımalıydı. Ayaklarımda alevlenen ateşten pabuçların kafamın içine uzanan sıcaklığıyla Vay be demek bunu da yapmışım. deyip eğlenebilmeliydim... Sırat köprüsünden tek ayakta zıplayarak ve ağzımda melodisiz bir ıslıkla geçmek gibi bir ahiret beklentisinin dünyasal karşılığıydı tüm eylemlerimin çözümlemesi. Sebep bağışlanmaya olan inancım değil tabii sadece umursamazlık hepsi bu. Haksız da sayılmazdım keza astrofizikçilere göre evre