Lokomotifsiz bir vagon nereye gidebilirdi ki? Kendi kendine çürümeye mahkûmdu. Çimenlerin üzerine serilmişti vagon, uzanmıştı. Üzerini toprak yerine yağmur örtmüştü tek gözlünün. Onun gözünden baktığımda gördüğüm, karanlıklar içinde çırpınan ağaçlardı. Yakıyordu koruyu. Ağaçlar tohumlarını uzaklara atıyordu. Tutuştu vagon, tutuşturuldu. İçindeydim ve içime güzel bakıyordu. Aldanacaktım vagona, o önce davrandı. Ellerime bulaşan kahverengi pas lekesini üzerine sürdüm. Lokomotifiydim vagonun, istediğim yere