Güneşin ışıyışı başka olur, kuşların cıvıltısı başka olurdu bayramlarda. Yaprağın hışırtısı başka, sokağın neşesi başka. Allı pullu olur, gülüp oynar sokak. Mekân güzelleşir, sesler tatlılaşır, sözler ahenkleşir. Gün, altın bir gün olur bayram sevgisiyle. Hiçbir can acımaz, hiçbir gönül incinmez sevgiyle. Hiç solmasın derim sevgi çiçeği, ama solar, bayram biter. Gönlümün istediği gibi olan gün çabuk biter. Evet, altın günlerimdi, altın vakitlerimdi sevgi dolu bayramlar. Sürgün Öğretmen, Çalınan Savaş ve

Kendisi gibi düşünen insanların kanıyla sulanmış bu toprakları terkedecekti. Nasip olmamıştı işte. Yeryüzü yurttu artık kendisine. İnancını nerede yaşayabilirse, orası toprağı ve evi olacaktı. Miskin miskin, köşe bucak saklanıp solucanlar gibi bir delikte yaşamaktan bu yeğdi. Yahut mücadele edip, hayatı bu mücadelenin akışına bırakmak... Yüce bir davaya bağlanınca anlam kazanıyordu hayat...

Yüz yüzü bir insanın yüz değişik portresi olarak okumak mümkün. Hüseyin Karatay bu öykülerle Kıssadan Hisse geleneğine vurgu yapıyor. Yer yer masalsı öğelerin kullanıldığı öykülerle toplumdaki yanlışlıkları sorguluyor. Özellikler kişilik tipleri üzerine yoğunlaşarak çarpıtılan, yanlış tanıtılan olumlu tipleri mümkün oldukça öze indirgeyerek vermeye çalışıyor. Politikacısından çocuğa, generalden dilenciye kadar bu yüzleri belki sizler de tanıyacaksınız.

Anılarımı ne zaman yazmaya niyetlensem; kafama üşüşen bir sürü vesvese, endişe soğutup vazgeçiriyordu beni. Başarabilecek miydim? Kendimi tanıtmak için mi, sanat yapmak için mi? Öyle örnek mörnek alınacak parlak bir yaşantım yoktu. Benliğimi etkileyen, duyarlı ve alıngan kişiliğimi oluşturan olayları yerli yerince yazabilecek miydim? Yazmak için güçlü bir istek dalgası, beni itmeye başladı sonunda. Bu istek dalgasının götürdüğü yere kadar başarılı olmasa da yazmaya karar verdim olanca dünyamı.