1915 yılında göçe zorlanan Ermenilerin arkalarında unuttukları 11 yaşlarında bir çocuğun başına gelen hazin ve çok dokunaklı olayların anlatıldığı muhteşem bir eser. Ailesi tarafından unutulan Aren’in hayat mücadelesine ortak olacağınız bu romanla tarihin derinliklerine doğru yolculuk edeceğiz. Aren, Bir çocuğunun hayat mücadelesi.

Yıllar yıllar önce, her şeyi bol bir ülkede dağlar arasında sıkışmış küçük mü küçük bir köy vardı. Bu köyde insanlar yaşar, güzel komşuluk ilişkileri kurarlardı. Karanlık çökünce herkes kendi hanesine çekilir, yemekler yenildikten sonra da komşular masal dinlemek için masalcı teyzenin evinin yolunu tutarlardı. Derin ve bol ağaçlı patikayı geçince, küçük bir tepenin üzerindeydi ev. Köylüler ellerinde tuttukları fenerlerle karanlığı yara yara masalcı teyzenin evine doğru yol alır, ulaşır ulaşmaz da hemen bir

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal, pireler berber iken, ben annemin beşiğinde tıngır mıngır sallanır iken, çok uzak ülkelerin birinde bir aile yaşarmış. Halı vakti yerinde olan bu ailenin iki kızı bir oğlu varmış. Çok mutlu yaşar giderlermiş. Bir gün evin babasını bir hastalık tutmuş her taraftan hekimler doktorlar çağrılmış, çağrılmış çağrılmasına fakat hastalığına bir türlü çare bulunamamış

Yaz bitti Yalan olmasın Hiç kimse benimle ilgilenmezdi mazide Kendim pişirir kendim yerdim Ne kadar çok sevsem de, sığınağım olmuştu okul Yazlarım kabus gibiydi gözlerimde

Dut Ağacı Beni neden sattın bir kaç istanbula'a Artık zapt edemiyorum mahzendeki ruhlarımı Kafamdaki gergedanlar da çok büyüdü İyi ki dinozorlar mevsimi değil iklimlerim Cemreler düşmedi,boynu bükük nergislerin kucağına Giderken dönecektin kışın ilk baharında Beni üzmemeye söz vermiştin Babamdan kalan o son dut ağacı altında.

Ankara ve Harun Küçük bir lokanta, Ankara'da Bahçesinde birkaç gül ağacı Masada duran tüm dünyam, şimdi Gelip geçenler Her birinin aklında bin bir dert, sevinç Geçip geçip akan insan seli, akan benim oysa Siyahı, beyazı, sarı benizlisi Ben ise bin parça * Bir parçam Urfa'da, bin parçam Ankara'da En büyük parçam şimdi Harun'da Aklım aklımın içinde, Aklım Harun içinde Birde ne deyişi, gülmesi, ağlaması Ben Ankara'da Ankara bende Dünya bende Ben Harun'dayım şimdi Başladı yağmur yavaş yavaş yağmaya Gözlerimle