Çocukluğumun en çın çınlı resimleri, babamla yaptığımız tramvay gezilerinin alt beyne çökmüş görüntüleriydi... Pazar günlerinin, ama çokluk ilkyaz ve yaz güneşinin bol ışığında tabedilmiş o resimlerin bunca zaman solmadan saklanması çocuk belleğinin bir mucizesi olmalıydı... O kent, tarihinin “Latin İstilası”ndan sonra en acımasız istilasını yaşadığının hiç farkında değildi... Belki de kent farkındaydı da, biz o vahim yağmayı çok geç fark etmiştik... Bir dünya ve kültürler başkenti İstanbul, varoşlardan gel

Bahar geldi, doğa coşup canlandı; Yerin yüzü bozkır iken allandı. Kahpe felek bildiğinden cayar mı? Koç Yıldırım Haymana’ya yollandı. Bayram başkan kara günlerin dostu. Koç koştukça yöneticiler coştu. Yol kalmadı Yıldırım’ı görmeyen; Ondan ders dinlemek bir başka hoştu.

Hüner Elmayı Elmayı sevebilirsin Kurdunu, Kurdunu sevmekte hüner...Gün gelir / döner devran GiderKen Ah giderKen Kalmada hüher...

isli camda gece tutulmasıydı güneş... ah o sözcüğü ben yazdım... günahsa günah... ne sözler sarındım, örtünemedim sözlendim, cücüklendim yazılmamış yazlara mavi... harf uçları tümcelerin ununu elemiş de ah un etmiş eleğini... öylece bakıyor, bakışıyorlar yalın çıplaklığına şeylerin... bize dokunması zamanın artık imkansız, demiştim sen duymadın, ben unuttum... simsiz, isimsiz kalmıştı ay yüzünde çiçek bozuğu harfler...

Arkadaş Z. Özger Şiir Ödülü 1996