Hugues Viane, genç ve güzel karısının ölümünden sonra ışıksız, kasvetli, Katolik Brugge şehrine taşınır. İçinden binlerce kanalın geçtiği, yorgun, üçgen çatılı evlerin ve yüksek kulelerin bulunduğu bu şehirde görkemli bir geçmişin yasını tutar. Şehrin gri sokaklarında teselli edilemez bir şekilde yürür. Brugge, onun ıstırap çeken hastalıklı varlığına, saplantılı hikâyesine uygun bir dekordur. Bu yalnız adamın melankolik adımları, onu puslu bir akşam, kaybettiği kadına tuhaf bir şekilde benzeyen başka bir ka

Her kent bir ruh halidir; o kentte kısacık bir süre bile otursak o ruh hali aktarılır, havanın en hafif hareketiyle yayılan, yuttuğumuz bir sıvı halinde bize de bulaşır. Burada taştan cübbelere bürünmüş yüksek kulelerin gölgesi her yere uzanır. Sayısız manastırdan etrafa sanki tenin gizli zevklerine yönelik bir küçümseme, bulaşıcı bir namus methiyesi yayılır. Ölü Brugge'yi o, akıllara durgunluk veren kasvetiyle okumak, yaşamak, duyumsamak gerekiyor bence, dinmeyen iç üüntüsüyle, çılgınlığa varan tutkusuyl

Hugues Viane çok sevdiği karısını kaybettikten sonra, yas tutmak için uygun bulduğu melankolik Bruges şehrine yerleşmiş bir duldur. Sokaklarında acıyla dolandığı bu şehir giderek hastalıklı ruhunun aynasına, yasının kusursuz metaforuna dönüşür. Hugues bir gün bu kasvetli labirentte karısına tıpatıp benzeyen gizemli bir kadınla karşılaşır. Artık zihni yalnızca bu tekinsiz benzerlik ve narsistik arzusunun yeni nesnesi olan kadınla doludur. Ne var ki bu eziyet dolu ve küçük düşürücü tutku onu felakete sürüklem