Dünyanın çığlığı olan depremler, insanın yaşam yerlerini elinden alırken, dünyanın gözyaşı olan seller, sahip olduğu her şeyi suya gömdü. Dünyanın öfkesi fırtınalar, insanın değer verdiği her şeyi savurdu, götürdü. Tek bir şeyi geride bırakarak… Korkuyu… Negatif tesirlerin etkisi altında korkusuyla baş başa kalan insan, hayal kurmayı unuttu. Hayal etmeyi unutması kendinden vazgeçmesi demekti… “Tanrı evreni yaratmayı diledi… Her şey hayal ile başladı…” cümlesinin büyüsüyle başlamıştı varoluş… Şimdi özünden u

Yaşadıklarımız belki bir illüzyon... Hangisi rüya, hangisi gerçek ayrımını belki bizler yapamıyoruz. Anlamamız için zaman aracı oluyor bizlere. Aslında her şey zamanda gizli... Deniz, kuş cıvıltılarının ilahiye benzediği bir avluda yürüyordu. Ben nereye geldim? dedi kendi kendine. Etrafında gördüklerini semazen gibi dönerek gözleriyle resmediyordu. İlk defa buralara gelen birinin şaşkınlığıyla etrafına bakarken ruhu hiç olmadığı kadar huzur doluydu. Hep orada olmak ve neden orada olduğunu bilmeden, sadece