İki çocuk... İki farklı ülke... Bir kış günü aynı anda dünyaya geldiklerinde, ciğerlerine ilk nefesi de aynı anda çektiler. Birbirlerinden çok uzakta olsalar da yaşayacakları acıları bilir gibi yine aynı anda ilk çığlıkları duyuldu. İstanbul’da zamanın adı; 22:23 idi. Bosna’da zamanın adı; 21:23 idi. Zamanların ismi farklı olsa da o gün farklı yerlerde iki çocuk aynı anda dünyaya geldi. İlk feryatları aynı anda çıktı. İlk solukları ciğerlerine aynı anda çektiler. Her şeyden habersizdiler. Dünyaya geldikler

Ah o mavi gözler… Kurşun gibi saplanan kıyamet bakışlı gözler… Uğruna şimdi ölümü göze aldığım gözler… Bir gün öğrenebilecek mi acaba? Kalbine saplamayı başaramadığı kurşunu aslında çoktan benim kalbime sapladığını bir gün öğrenebilecek mi? Kalbimi paramparça ettiğini, ateşle kavurup küle dönüştürdüğünü ve o küllerden başka bir ben yarattığını öğrenebilecek mi? Onun sevdikleri için verdiği savaşı şimdi anlayabiliyorum. Çünkü daha doğmamış bir çocuğu sevdim ben. Onun için savaşa gidiyorum. Sadakatini şimdi a

"Ben kızımı terk etmiyorum." Fidan'ın sesi, öyle yumuşak, öyle huşu içindeydi ki, Sina kalbinin boğazında attığını hissediyordu artık. "Aksine, onun yaşaması için sana emanet ediyorum. Beni bulduklarında bebeğimi öğrenirlerse; onu da yaşatmazlar. Bir anne, evladı için kendisini feda eder, öyle değil mi? Ben, onun yaşamasını istiyorum. Tıpkı adı gibi özgür olarak. Asla peşimizi bırakmayacaklar ve asla benim kızım özgür olamayacak. Ama bir şansı var ve ben, ona o şansı vereceğim." Fidan, Sina'ya bakarken y

Tam on bir yıldır bugüne hazırlanmıştı. A"lacağı intikamın ilk adımını bugün atacaktı. Bugünden sonra geri dönüşü olmayan bir yola girecekti. Aceleyle Ağrılı'nın elini öpüp başına koydu. Arkasını dönüp avluyu geçti, kapıda kendisini bekleyen araca binmeden önce başını kaldırıp, onlarla da vedalaşırcasına etrafı çevreleyen yüksek duvarlara baktı. ....Şimdi bambaşka bir dünyaya gidiyordu. Bir daha geri gelir miydi, kimse bir şey bilmiyordu... Bildikleri tek şey vardı; ölüme gidiyordu... " Ya ölecekti...

Karan alayla gülümseyerek kaşlarını kaldırdı. "Sen inat konusunda tez bile hazırlarsın." "Abartma!" dedi Sina yan gözle ona bakarak. "Abartmıyorum. İnatçısın, sürekli burnunun dikine gidiyorsun, sadece kendi doğruna inanıp başkalarının doğrusunu kabul etmiyorsun." "Bak, şimdi tespitten ziyade suçlamaya dönüştü bu gözlemin." "Suçlama değil ki gerçeği dile getiriyorum." "Sadece içinde bulunduğum durumların matematiğini sorguluyorum. Matematiksel doğrular tektir öyle değil mi?" dedi, kendi içindeki duru

“Hayat akıl almaz bir oyunun sahnelendiği bir tiyatro sahnesiydi belki de. Hem seyirci hem oyuncusuydu insanlar. Bazen o herkesin pür dikkat izlediği aydınlık sahnede, bazen de karanlıklar içindeki koltuklardaydılar.” Birlikte çok badireler atlattılar, yeri geldi canlarını toprağa koydular. Kaybedilen ve yeri dolmayan bir kol gibi sızıları hep içlerinde kaldı toprağa verdiklerinin. Fakat hayat devam ediyordu. Onlar da toprağa verdikleri canları için hayata devam ettiler. Her bitiş yeni bir başlangıç... H

Derim, şiddetle şekil bulmuş bir adamdı. Ona vurulan her darbe, tıpkı keskin bir kılıca şekil veren demirci ustasının çekicinden inen o ağır, hiddetli vuruştu ve bugün keskin bir kılıca dönüşmüş olan adam, bunun dışında bir şey görmemişti. Her defasında kora dönüşen bedeni o darbelerle sarsılmış sonra buz gibi suya sokularak katılaştırılmış ve ardından yeniden ateşle buluşarak kora dönüşmüş ve yine yeniden bu döngü aynı hiddetli vuruşlarla devam ederek bugünkü şeklini almıştı. Şimdi bu keskin kılıç artık

Uyuyamıyordu... Hep aynı kâbus, ciğerlerinin nefessiz kalışı ve çığlıklar... Kimsenin çare olamadığı bu duruma; aşkına takıntılı, senelerdir çektiği acılarla güçlenmiş Yaman çare olacağını söylüyordu. Koruyacağına söz veriyordu Alaz'ı kâbusları da dahil olmak üzere tüm sıkıntılardan. Aklı bunu kabul etmiyordu Alaz'ın ama yüreği biliyordu doğruluğunu... Kapattı gözlerini kadın ve deliksiz uyudu... Bir insanın, sevdikleri zarar gördüğünde hissettiği çaresizlikle neler yapabileceğini, intikam uğruna neye dön

Geçmişin hesabını kapayan Yaman, en değerlisi ile artık mutlu olacaklarına inandıkları gelecek günlere hazırlanıyordu. Ta ki gelen o uğursuz habere kadar. Her şeyin yolunda gittiğini düşündükleri anda, adeta bir bomba gibi ortaya düşen bu haber, hem Alazların hem de Bozdumanların nazarında kıyametle eş değerdi. "Abi, Sansar'ı Alaz'ı öldürmesi için tutmuşlar!" demişti Kürşat. Alaz'ın peşine düşen kiralık katil, herkesi şok etmişti fakat en çok da Yaman'ı. Alaz için kalbine giden tüm yolları ardına kadar açmı

Anka aylardır gergindi. Beklenen felaketin her an kapısını çalacağı korkusuyla beklemek ve geldiğini bilmek, son senelerde yaşadığı rehavetin de sonuna geldiğinin işaretiydi. Derim Akhan başarmıştı... 2 ay önce Konsey'e kabul edilmişti ve şimdi o da dünyayı kendi emelleri için rahatlıkla kullanan o birkaç adamdan biri olmuştu. Bir zamanlar bu düşünce ütopik gelse de adam bunu başarmıştı sonunda. Anka ve Derim... İki uç nokta, iki uç karakter... Onları ortada buluşturan küçük yürek Aşil... Aşil, Anka'nın k

"Onu koruyun lütfen... Soyadını değiştirin, ona yeni bir hayat verin, kimse varlığını bilmesin." Küçük bir kızın yeni hayatının başlangıcıydı bu cümleler. Peki içine bırakıldığı bu hayat, annesinin kollarından daha güvenli olacak mıydı yoksa önünde sonunda babasının günahlarının cezasını çekmek zorunda mı bırakılacaktı? Her şeyi yoluna koyduğunu zannederken tepetaklak olan bir hayat... Kader ortağı üç arkadaşından başka kimsesi olmayan bir kadın, intikamla doldurduğu taşlaşmış kalbine söz geçiremeyen k

Sevdikleri bir zalim tarafından elinden alındı. On üç yıl boyunca kabuslara mahkûm edilirken, adı da karanlığa gömüldü. Alaz... Yeminle çıktığı intikam yolunda şimdi zalim olma sırası O'nda. Yaman... Yirmi üç yıl önce en kıymetlisini, yıllar sonra ise annesini elinden alan aynı zalimi, cehenneme göndermeyi hayatının amacı edindi. İntikam ateşi ile yanan Alaz ve Yaman'ın hikayesi, serinin bu ikinci kitabında da sizleri sürükleyerek, onların duygularına ortak edecek. Bukalemun Alaz, tüm bu intikam ateşinin

Hayat insanı bazen tek bir soruyla sınar. Bazen ise, onlarca soruyla... Kadere kafa tutabilir misin? Çocuk sahibi olamayacağını öğrenen genç bir kadın, kaderine isyan ederse ne olur? Hayatı uçlarda yaşayan, yaşamı boyunca hiç sevilmemiş, kuralsız bir adam; güvensizliğin aşılmaz duvarlarla ördüğü hayatına ve kurallara hapsolmuş bir kadına, koşulsuz ve sonsuz sevgiyi öğretebilir mi? Hayatın Yorduğu Ruhlar Bir Araya Gelebilir Mi?

Sevdikleri bir zalim tarafından elinden alındı. On üç yıl boyunca kabuslara mahkûm edilirken, adı da karanlığa gömüldü. Alaz... Yeminle çıktığı intikam yolunda şimdi zalim olma sırası O'nda. Yaman... Yirmi üç yıl önce en kıymetlisini, yıllar sonra ise annesini elinden alan aynı zalimi, cehenneme göndermeyi hayatının amacı edindi. İntikam ateşi ile yanan Alaz ve Yaman'ın hikayesi, serinin bu ikinci kitabında da sizleri sürükleyerek, onların duygularına ortak edecek. Bukalemun Alaz, tüm bu intikam ateşinin iç

Karan alayla gülümseyerek kaşlarını kaldırdı. Sen inat konusunda tez bile hazırlarsın. Abartma! dedi Sina yan gözle ona bakarak. Abartmıyorum. İnatçısın, sürekli burnunun dikine gidiyorsun, sadece kendi doğruna inanıp başkalarının doğrusunu kabul etmiyorsun. Bak, şimdi tespitten ziyade suçlamaya dönüştü bu gözlemin. Suçlama değil ki gerçeği dile getiriyorum. Sadece içinde bulunduğum durumların matematiğini sorguluyorum. Matematiksel doğrular tektir öyle değil mi? dedi, kendi içindeki durumu düşünürken. Kara

Tam on bir yıldır bugüne hazırlanmıştı. Alacağı intikamın ilk adımını bugün atacaktı. Bugünden sonra geri dönüşü olmayan bir yola girecekti. Aceleyle Ağrılı'nın elini öpüp başına koydu. Arkasını dönüp avluyu geçti, kapıda kendisini bekleyen araca binmeden önce başını kaldırıp, onlarla da vedalaşırcasına etrafı çevreleyen yüksek duvarlara baktı. ...Şimdi bambaşka bir dünyaya gidiyordu. Bir daha geri gelir miydi, kimse bir şey bilmiyordu... Bildikleri tek şey vardı; ölüme gidiyordu... Ya Ölecekti... Ya Ölüm

Ben kızımı terk etmiyorum. Fidan'ın sesi, öyle yumuşak, öyle huşu içindeydi ki, Sina kalbinin boğazında attığını hissediyordu artık. Aksine, onun yaşaması için sana emanet ediyorum. Beni bulduklarında bebeğimi öğrenirlerse; onu da yaşatmazlar. Bir anne, evladı için kendisini feda eder, öyle değil mi? Ben, onun yaşamasını istiyorum. Tıpkı adı gibi özgür olarak. Asla peşimizi bırakmayacaklar ve asla benim kızım özgür olamayacak. Ama bir şansı var ve ben, ona o şansı vereceğim. Fidan, Sina'ya bakarken yalnızca

Hayat insanı bazen tek bir soruyla sınar. Bazen ise, onlarca soruyla... Kadere kafa tutabilir misin? Çocuk sahibi olamayacağını öğrenen genç bir kadın, kaderine isyan ederse ne olur? Hayatı uçlarda yaşayan, yaşamı boyunca hiç sevilmemiş, kuralsız bir adam; güvensizliğin aşılmaz duvarlarla ördüğü hayatına ve kurallara hapsolmuş bir kadına, koşulsuz ve sonsuz sevgiyi öğretebilir mi?