Sevgili Tinda Ana, ben ve arkadaşlarım, mezarının başucunda güneş batarken, Rojbin ablan yerine mor ve mavi menekşelerimizle güneşe durduk. Güneş tümüyle battı. Vestan'a karanlık çöktü. Ayrılık vakti gelip çattı ve ben Artos'a dedim ki: ‘Unutma ki Tinda Anadolu halklarının anasıdır. Tinda Ana'nın gözleri her sabah doğacak Ve her akşam batacak güneştedir. Tinda Ana'nın dünyasında karanlığa asla yer yoktur. Güneşe ne kadar yönelebilirsen yönel. Lakin bu mezarın üstüne sakın gölgeni bırakma!'