Bir varmış, bir varmış. İnsanlar, güzel zamanlar hiç bitmesin istermiş. Durmuş Sığırcı, çocukluğunda dedesiyle yaşadığı kelebekli bir anının benzerini, sevgili torunu Uygar’la yaşamış. Roman fikri ve ismi o an ortaya çıkmış. Dede, yıllar öncesine dönmüş, hayatı düşünmüş, yazmış; torun okumuş, önerilerde bulunmuş. Yazım süreci ikisi arasında bir sırmış, en nihayetinde paylaşılmış. Ve okurlara bir dede-torun eseri kalmış. Her şey biter, biliriz. Ancak bazı masallar, anlatılar sonlanmaz. Adı “Kelebek ömrüm” ol

Geçmiş, bir anda önümüze yepyeni bilgiler çıkarabilir mi? Unutmaya ya da saklamaya çalışılan şeyler, hayatımızın en önemli meselesi hâline gelebilir mi? İyisiyle kötüsüyle, bu yeni gerçekleri kabullenebilmek ne kadar mümkün olur? Durmuş Sığırcı, yeni romanında bu ve başka sorulara yanıtlar bulmaya çalışıyor. Yine kendine has üslubuyla; bitmez tükenmez bir hümanizm anlayışıyla; dostluk, barış, kardeşlik mesajlarıyla… İnsani bir iyimserlikle…

Her şeyin bir başlangıcı bir de sonu var. Toprağa bırakılan tohumlar da öyle değil mi? Bir bakmışsınız toprağa sıkıca sarılmış, yavaşça hava almak için başını dışarı çıkarıyor, bir yandan kök salıyor, diğer yandan yapraklar ve meyveler... Sonra sonbahar hüznüyle yaprakları dökülüyor, geri kabuğuna çekilerek geldiği gibi gidiyor. Ve tüm canlılar da öyle değil mi? Var oluş ve yok oluş... *** İyilik de içimizde, kötülük de. Ve başka zıtlıklar da... Seçim yapmaksa bizim elimizde. Barış içinde yaşanan bir hayat;

Bu sıkıntı, üzüntü ve kaygıyla, uzun yolculuk nasıl tamamlanırdı? Kendi haline mi yansın, yoksa perişan bir durumda bıraktığı anne, baba ve kardeşlerine mi? Onlar ne düşünüyorlar, ne yapıyorlar? diye düşünmekten kendini alamıyordu. Aceleci bir kararla onları terk etmekle haksızlık mı ettim? düşüncesi de onu zorluyordu. Olayı etraflıca değerlendirecek, bir çözüm bulacaktı. Otobüsün camından görebildiği kadar ilerilere bakarak bir süre kendinden uzaklaştı. Doğada her şey yerli yerinde, ağaçlar rüzgâr esintisi