Ayrılıkla başlayan bir satırın sonunu sadece yalnızlık noktalar. Ve en sessiz çığlıklar gülen yaralardan sızar. Toydum o zamanlar. Bilmiyordum. Meğer aşk, ayrılığın hazırlık sınıfıymış. Kalbimdeki salıncağa yıldırımlar düşmez sanıyordum. Yanıldım. Ama kabullendim. Eskisi gibi acımıyor artık içim. Neden biliyor musun? Çünkü; bir zamanlar ev sahibi olduğun yüreğimin şimdi kiracısı bile değilsin! Ne acı... Daha da acısı, sen benim arşa gönderdiğim en büyük bedduamsın: Rabbim seni benimle hatırlatsın!

'Ey karanlıklara bir mum yakmak yerine, bütün ışıkları söndüren katil! Aşk, bir kelime oyunuydu. Sende bilmedikçe adam astın. İşte bu yüzden sana katil diyorum. Şimdi eli kanlı seri bir aşığa soruyorum: Ne hakkın vardı doğacakların cennetini çalmaya? Ve Unutma! İhanet edenlere hakimler değil, şairler kalem kırıyor bu coğrafyada...'