Orta Çağ kilise tarihini tek cümle ile özetleyeceksek, Hz. İsa’nın söz ettiği “cennetin krallığı”nın Papalık tarafından dünyaya getirilip tevazu ve çile üzerine kurulması, akabinde bir imparatorluğa dönüştürülmesi ve sonunda da gücünü kaybetmesinin tarihidir diyebiliriz. Öyle bir imparatorluk ki papalar, bir emriyle İngiltere kralını dize getirirken, başka bir emriyle kendilerine meydan okuyan imparatorları aforoz ve enterdi silahlarıyla halkının önüne atarak terbiye etmiş ve ancak ayaklarını öptürerek onla

İngiltere, keşifler öncesinde sadece güneşin battığı yani dünyanın sonundaki bir yerdi. Sonrasında Roma, Anglosakson, Viking ve Norman işgalleri ile yoğrulmuş ve ikinci bin yılın başlarından itibaren kararlı bir şekilde dünya siyasetinde yerini almıştır. Öyle ki Heredot’un Pers imparatorluğu hakkında kullanmış olduğu “güneş batmayan imparatorluk” ifadesi daha ziyade Britanya için kullanılmış ve bir dönem gerçekten de öyle olmuştur. Güney Amerika’dan Güneydoğu Asya’ya kadar dünyanın birçok yerinde sömürgeler

Savaş her şeyin babasıdır demiş Desiderius Erasmus. Bu durum XII. yüzyıldan sonra birçok kez birbirleriyle savaşan Fransa ve İngiltere için de geçerli olmuştur. Fakat onlar açısından asıl önemli gelişme 1337’ye gelindiğinde başlamıştır. Bir veraset konusundan dolayı başlayan Yüzyıl Savaşlarıyla birlikte iki ülke arasında çok daha şiddetli mücadelelerin yaşandığı bir döneme girilmiştir. Akabinde bu olay, her iki toplumu derinden sarsacak neticeler ortaya çıkarmıştır. Bu durum öyle bir nefrete yol açmıştır ki