“Bir el dokundu bana. Otobüste dokundu. Ayaktaydım. Siyah pardesüm vardı üzerimde. Dışarısı bembeyaz kar. Otobüsün camları buğulanmıştı. Dışarısı karanlıktı. Hiçbir şey görünmüyordu. Yine de camdan dışarı bakıyordum. Yanımdakiler de camdan dışarı bakıyordu. Dışarısı başkalarının dünyası gibiydi. Çamur ve siyaha boyanmış kardı yollar. El değmemiş ağaçların dalları sadece bembeyaz kardı. Yan yana dizilmiş kurbanlar gibiydik. İş çıkışı yorgun argın biz kadınlar. Siyah pardesümün altında siyah kısa eteğim vardı

Her şey on bir yaşındaki bir çocuğun göbek deliğinden kınnap çıkmasıyla başladı. Kınnabın çıkması yetmezmiş gibi yıllar geçtikçe de uzuyordu. Bir uzuv gibi vücudunda taşıdığı bu parçasıyla bir dosta, bir sevgiliye ve bir ideale ölümüne bağlanacak, bağlandığı gibi çözülmesine de neden olacaktı. Abbas Ünal bu romanında bedenlerimizde var olan ancak göremediğimiz kınnapları sorguluyor. Bir insana ya da bir şeye hangi duygularla bağlanıyoruz ve hangi duygularla çözülüyoruz? Bu sorular ekseninde kurulan roman ok