Biz Türkler, uzun asırlar boyunca yalnız kılıcın değil, kalemin de duldasında dinlendik. Kalemsiz fethin muvakkat olduğu öğretildi bize. Birkaç asırdır kalem eğreti durur oldu elimizde. Adına şaşırma, bocalama, arada kalma ve sair ne denirse densin, yaşadıklarımızın hesabını tutmak için bugün bize lazım olan biraz iz’an ve ihtimam. İnsan ‘Kelime’yle düşünür. Tanrı-Kral Satürn’ün kendi çocuklarını yemesi gibi biz de kendi kelimelerimizi yediğimiz günden beridir onların taşıdığı mefhumları tanıyamaz olduk. Me

Dünle yarın arasında hayat süren insanoğlu varlığını zamanın üstüne çıkarma endişesi taşır. Zamanın üstüne çıkmak, geçmişi bilmek ve böylece geleceğe uzanmak şuuru şeklinde tezahür eder. Bugünkü varlığımız asırların mirasıdır, bu mirası yok sayarak gerçek anlamda var olmak mümkün değildir. Büyük bir kültür ve medeniyet birikiminin vârisiyiz. Miras hepimizin, kavgamız paylaşma kavgası değil, reddimiras kavgası. Reddimirasın yol açtığı ağır tahribatı görmezden gelerek de yolumuza devam edebiliriz, bu yollarda