Hülya Serap ve Gül’ün yaşam serüveni devam ediyor… Ateş’in en son duyduğu şey Hülya’nın “Ateş” diye bağırması oldu. Arkasından korkunç bir çarpma sesi geldi. Ateş dondu kaldı, eli ayağı kesilmiş, kalbi yerinden çıkacakmış gibi atıyordu. - Hülya’ya kötü bir şey mi oldu yoksa? Bu ses de neydi öyle? Sanki kalbi durmuş, nefes alamıyormuş gibi hissediyordu kendisini. Var gücüyle telefon elindeyken bağırmaya başladı. - Hülya, Hülya, Hülya’m… Ne olur cevap ver! İyi olduğunu söyle bana yalvarırım! Telefonda bir ses

Duyduklarımı hazmedemiyordum. Gözüm dönmüş bir şekilde aniden ayağımı kaldırıp topuklu ayakkabımın tekini elime aldım. Hızla Korkut denen adamın neresine gelirse vurmaya başladım. Bütün hırsım ve kızgınlığımla saldırıyordum. O kadar hızlı hareket etmiştim ki kimse ne olduğunu anlamadığı gibi herkes donup kalmıştı. Ateş ve onlara saldıran adamlar bile durmuş, olanları izliyorlardı. Korkut manyağı ellerini siper yaparak kendisini benden korumaya çalışıyordu. Bense bütün hırsımla Korkut'a vuruyordum. Ayakkabım

Yaşlıların neşesiz, mutsuz, durgun olması normal bulunmamalı. Yaşlı anne babamız bizlerin çocukları gibi oluyor. Ama neden olsun. Onlar bizim kahramanlarımız, niçin her zamanki gibi dimdik bizim yanımızda durmasınlar. Zaten evin geçimi, iş, çocuk derken niçin ebeveynler bana da bakmak zorunda der. Anne baba, çocuklara her zaman destek değil miydi? Peki, yaşlanınca ne değişti? Bunun bir kolayı, bir çaresi var mıydı? Bakın benim de annem var ve onu çocuğum yerine koyup: Anne, bundan sonra kızımsın. dedim... S