Okul çıkışı eve geldiğinde hemen dedesine koştu Mehmet. Dedesinin boynuna sarıldı ve ardı ardına sıraladı cümleleri: "Dede, sen o Kızıl Sultan denilen Osmanlı imparatorunu biliyor musun? Bugün müfettiş onu anlattı bize, ne korkunç bir adammış. Iıı! İğrenç! Fotoğrafı da var kitapta..." Dedesi Mehmet'in yüzüne tuhaf tuhaf bakarak, "Bir de ben göreyim bakalım şu korkunç adamın fotoğrafını, kimmiş!" deyince, bir çırpıda çantasındaki kitabı getirdi Mehmet. Sayfayı hızlıca açtı ve gösterdi. "Bak, işte resmi bu

915. Birinci cihan harbi yılları. Haçlı ittifakının Osmanlıyı tarih sahnesinden silmek, Türkleri yeniden Orta Asya'ya göndermek için Çanakkale önlerinde birikmeye başladığı yıllar. Seneler boyu savaşlardan savaşlara koşturan, cephelerde kırılan Osmanlı, yeni bir savaş için bitkin, yorgun ve ümitsizdir. Osmanlı coğrafyası perişandır! Savaş yaralarıyla sarılıdır bedenler, yürekler iğdiş, ruhlar tarumar edilmiştir. Tarlalar erkeksizlikten ekilememektedir. Açlık diz boyu, bakışlara yansıyan fukaralık acı kade

Elinde silahı, parmak tetikte; ama silahı asla patlatmadan direnen son büyük muhafız... Son adanın, son büyük kalecisidir Sultan Abdülhamit. Ve onun gerçek Çanakkalemiz olduğunu ne zaman hakkıyla idrak edeceğiz? Mustafa ARMAĞAN, Tarihçi-Yazar Sultan Abdülhamiti tarihimizin büyük bir devlet adamı ve şahsiyeti olarak saygıyla anıyor, onun hakkında kültür hayatımıza elinizdeki değerli kitabı kazandırdığı için sevgili Vedat Sağlamı tebrik ediyoruz. Süleyman KOCABAŞ, Tarihçi-Yazar Bugünü anlamak için dün olanlar

Yüzbaşı Sait Bey bütün hüznünü ve sitemini içine bastırarak, Eeee hanım, ben geldim. Bunca ayrılıktan sonra bir hoş geldin demek bile yok mu bize..? dedi gülümseyerek. Fatma Hanım, o yüreği kocaman Osmanlı anası, soğuk yüzünü Sait Beye döndü ve, Sen benden nasıl hoş geldin beklersin? Hoş mu geldin ki bey!? Hoş mu geldin ki? Sen Balkanlarda, üç buçuk soysuzun önünde, koskoca Osmanlı ordusunu perişan eden kumandanlardan biri değil misin? Bu sıfatınla sen benden nasıl hoşluk ve muhabbet beklersin söylese

... gencecik bir delikanlı, tedavi masasına geldi. Hali oldukça kötü görünüyordu. Her tarafı kan revan içindeydi. Vücudunda sağlam bir yeri kalmamış gibiydi. Kelimenin tam anlamıyla perişandı. Yaşayacak gibi görünmüyordu. Her an can verebilirdi. Durumun vahametini gören doktor, sırada bekleyenleri de düşünerek, yardımcı olan askerlerine, büyük bir metanet içinde, Kaldırın bunu dedi. Askerler tam yaralıyı kaldıracaklardı ki, masada yatan yaralı asker, Baba..! dedi, zorla, baba... Doktor, duyduğu