Bir tarafı dağ, bir tarafı dere olan bir köy varmış. Köyün dağdan yüzünde bir zurba domuz ölmüş. Köylü kokudan pislikten leşlerin olduğu yere yanaşamamış yanaşıp da köyü pis kokudan kurtaramamışlar.Köylüler bu pislikten nasıl kurtuluruz diye kara kara düşünüyorlarmış. Toplanmışlar, aklı yetik biri "Ağalar bir fikrim var," demiş. "De bakalım fikrin neymiş?" demişler. "Valiye gidelim, derdimizi iletelim. Leş kokusundan burnumuzun direği kırıldı huzurumuz kaçtı yemeden içmeden kesildik diyelim. Yardım iste

Canım Elif’im!Seninle ne çok şey yaşadık değil mi? Bazen öyle bir baktın ki gözlerime aldın beni Kaf Dağı’nın ardına götürdün. Yemyeşil uçsuz bucaksız yaylalarda, ak yeleli doru taylara bindik birlikte...Bazen bir bakışınla ayaklarımız yerden kesildi, gökkuşağına doğru yola koyulduk. Bulutlar selam durdu sevgimize, güneş hasetlendi...Bazen denizler dolusu mutluluk verdi bakışların, yüzgeçlerim çıktı, balık oldum, yüzdüm okyanuslar dolusu. Bazen kanatlarım çıktı zümrüdüanka oldum, uçtum mavinin bütün tonlar

"Size bir şey sorabilir miyim?" diye muhabbeti yeniden açtı. "Buyurun," dedim. "Ben hangi fırına gitsem, para istemeden ekmek veriyorlar bana. Fakat dikkat ediyorum benden başka herkesten para alıyorlar. Soru şu: İnsanlar fırıncıya verecek bu kadar parayı nereden buluyorlar?" Ne dedimse anlatamadım. "Bu bir mucize ama, dedi. Ekmek ve para arasındaki görünmez denge; tam bir mucize... Buna inanmayan taş olur. Bunca insan, bunca fırın, bunca ekmek ve yeterince para. Mucize işte!" Bir durak sonra inecektim. Ad