Bir aralığa vardık, gözlerimiz 'birbirimize' gerçek, sözlerimiz 'birbirimize' ait iken... An geçe durup yorulduk ilk aralığın gerçeğine, var ettiği 'sen' gibi... Dünyayı göz görür, evet ama 'seni' gerçeğin ilk aralığına kim anlar? Anlar da soluna çarpan her anın doğuşuna var olur... Sebebi olup göğsün soluna çarpan anın, yürüyüp geçmek mümkün mü gerçeğin sessizliğine sessiz kalıp ne gözlerinin yaşı ne söz ve ne de bakışların sessiz yokuşa baktığı yer ve sana aitken; 'ne olduğun' ve 'adın' hep orada durur...

Sahibinden yitik sessiz yokuş, Her bir adıma durgun, Her bir adıma gerek, Sen ümit ile gerçek arasındayken, Sessiz yokuş hep vardı, Ama artık, Sahibinden yitikken sessiz yokuş, Sen gerçek ile hüzün arasındasın, Terk edilmez ümit hep içimdeyken. Miras bırakıp gerçeğini, Ama içimdeki gerçeği... Her birimiz, gerçeği görmek ve bir sonraki aşamaya geçmek gibi bir amaca sahip olacağımıza göre bu eserin de bu amaç için işlev göreceğine dair güvenim tamdır. Elinizdeki eser ancak 'adım adım' okunarak hissedilecek b