Varolmak başlı başına bir armağan, aynı zamanda bir ceza. Bıı paradoks içerisinde insan bir muammanın kapı eşiğinin bekçisi gibi. İnsan denilen kendi kıyısının meçhulü bu varlık için varolmanın dayanılmaz bir sızı oluşu aşikâr. İnsan varoluşunun prangalarını bu sınırlı, biyolojik evrende her daim zihninde taşır. Varolmak ve bunun farkındalığı, bunun eleştrüebilirliği, insanın yeryüzüne ayak bastığı andan itibaren karşımızda duran sert bir duvar. Varolmanın dayanılmaz sızısı herbirimiziıı gözlerinde soluk