Yokluğunun büyüdüğü bir boşluktayım şimdilerde, türbülansa giren duygularım bir şiir boşluğuna düşüyor. Şehir şehir uzarken bıraktığın bakışlar, bilmediğin bir ülkenin başkenti oluyorum, yolları sana çıkmasa da, yılları sana adanan. Sonra bir fatih bekliyor ümidim, en keskin özleminle surlarıma dayanan. Şakağımda bir namlunun soğukluğu dururken; kan revan her gülüşte, sayfalar dolusu boşluklar birikiyor. Satır başım olsa da ayrılık, artık tek sırdaşım değil. Sıralı ölümlerden çok, sıralı özlemler yazıyorum.