Mu-G Ateşi - Işık Güçlerinin Yükselişi 2 Kısa Özet Verda, elektriksiz ve susuz bırakıldığı ‘Lemurya Kampı’nda, karanlık bulutların ve güçlerin arasında, yağmur suyuyla yıkanıp deniz suyuyla temizlenirken, ‘Lemurya Ormanı’nı aydınlatan ayın aydınlığında, Mevlana’nın döngülerinde yeni bir kimlikle varoluşa ulaşmıştı. Verda bulunduğu ‘Ateş Çemberi’ içerisinde, ‘Yaşam Çiçekleri’nin canlılığını koruyarak, karanlık güçlerin Kozmos’u ellerine geçirmesine engel olmaya çalışırken bu hikâyenin erkek kahramanı ise,

Araştırmacı / Yazar Gülay Karaoğlu; HAYATIN CAM TUTKULARINA korkmadan 
dokunmuş, parçalanmış cam kırıklarına 
basarak, bazen içi kanayarak gerçek tevekkül
 yolunu bulmuş, inandıklarını savunurken sevdiklerini kaybetmiş yine de son kalan, ona 
inananlarla beraber daha büyük AYNALARDA 
yolunu bulmaya, egolarına bir yön vermeye
 çalışmıştır. Gülay Karaoğlu, İNSAN’ın CAM TUTKULAR
 içinde yolunu izlemiş ve her KIRIK CAM’ dan bir
 hikaye çıkarmıştır. Toplum içinde bir nüans yaratıp, özellikle kırsalda toplum

Verda, ormanın karanlık yollarından kaçarak
“Lemurya Kampı” sınırına ulaştığında gecenin karanlığından aydınlığa doğru dünya yüzünü
çevirmişti. Doğan kızıl günün puslu havasında
köpeği Rafi, Verda ’yı ormanın arka kapısında
bekliyordu… Koşarak kampın içindeki ilk villaya köpeğiyle
beraber girip kapıyı sıkıca kapattığında soluk
soluğa kalmıştı… Denize doğru bakan geniş camlara koştu. Perdenin arkasından onu takip eden kimse olup olmadığına baktı. Odanın kapısını da sıkıca kilitleyerek tek kişilik yatağına

Üvey annesi tarafından bağlandığı dut ağacından kurtularak, yedi, sekiz yaşlarında Ayaş’ın taşlık, tepelik, dağlık yollarını günlerce yürüyerek aşıp, aç ve bitap halde geldiği Ankara’nın sokaklarında başladığı yaşam kavgasında, ruhundaki fırtınaları dizelere dökerek dimdik ayakta kalabilmişti. Ulus’un arka sokaklarından, köprü altlarından, At Pazarına zorlu çıkışı, genç Cumhuriyetin o kargaşalı yıllarında, sokakta ahlaki değerlerini kaybetmeden, sadece çalışarak ve dürüstçe işini yaparak, çalıştığı insanlar

İor Üstad’ın, "yeşilini, renklerini yaşatan kadın”, Aynaya bak, bağır, in Beşiktaş sahile, bağır,"Ben Vicdan’ım"...Sesini duymak istiyorum. Göğsünü yarmanı, sessizliğin içinden çıkmanı. Bağırmanı, çığlıklarını... Çığlıklarında var olmanı. Göğsünden çıkacak gerçek sesinde Vicdan, seni duymak istiyorum. Yırt üzerindeki elbiseyi, sırlarını, kır aynalarını, çırılçıplak Vicdan'a dön. Özüne dön.Konuş yüksek sesle, bağır ki sesini ben duyayım, Lior duysun, annen duysun, kardeşlerin duysun. Arkadaşların duysun. Ses

Yalnız kadın olmak zordu. Acıları hissetmeden yeniden var olmaya, Işığa ulaşmaya çalışmak, Yeniden yaşamak zordu. Her yeni yaşamda, Yeni bir kadın olmak zordu. Özgürce düşünen her bireyin sadece ve Sadece her şartta, her durumda Sığınacağı tek liman Kendi Kanatlarının Altıydı.. Acılarımızı hedeflerimize gömdüğümüzde, uçmak için sadece kendi kanatlarımıza ihtiyacımız vardı. Yeter ki o kanatlar özgür olsun. Dalgaların sesi hüzünle sanki Alpay'ın "Eylül'de Gel " şarkısını söylüyordu. Döndü, derin bir nefes a