İnsanın yitik değerlerini yeniden hatırlamasını sağlayacak bir içşel yolculuk romanıdır Gel Yine Gel. İçinden cehennem geçmeyen, cehennemi anlatmayı beceremez. İnsanın tattığı neyse diline dolanan da odur. Aşk acısını anlatabilmek için aşkı deneyimlemiş olmak gerekir. Hepimiz, tüm insanlık ailesi ölümle tanış olmasaydık eğer, birer film karesi gibi geçiciyiz bu dünyadan diyebilir miydik? Hayata soracağınız sorunuz yoksa ondan yanıt beklemeniz de anlamsızdır. Anlamsızlıkları anlamlı kılmak adına her sa

Hayatına giren yüzlerle değişen ve değiştikçe yön ve şekil korumasını kaybeden ve ıslak karanlık ıssızlığından, geçmişin tozlu yollarında kaybettiği gerçek kimliğini aramaya çıkmış pek çok kadın vardı bu şehirde. Benzer hikâyelerde bilmeden buluşuverdiğimiz, birbirlerini tanımayan ama bir sürü ortak yazgıdan geçen Vurgun yemiş dönemleri, aldanışları, bir daha dünya gelsem asla bunu yapmazdım dediği pişmanlıklarıyla boşanmış kadınların benzer öyküleri... Hiç birimiz mutsuz olmak için evlenmemiştik. Aldatı

İnsan karakteri ağaçlara, bitkilere benzer. Bazıları gün içinde değişir, bir bakarsın şekil değiştirir. Bazen tanıyamazsın ilk bakışta ama sonuçta iç dünyalarında hala aynı kişilerdir. Biraz ruhunu okşar, ilgilenirsen belki döner sana bakar, belki de sırtını döner bir daha hiç yüzyüze görüşmemecesine. Kimi kibirlidir, kimi kırılgan, kimi renkli kişiliklere bürünür, kimi yapayalnız, kimi ise güzel görüntüsüyle aldatır, dokundukça canını acıtır. Birde bencil olanları vardır ki bazıları zoru başarmayı sever. B

Anaksagoras'a göre yeryüzü nasıl oluştuysa, yıldızlar ve gezegenlerde aynı şekilde oluşmuştu ve hepsi aynı maddeden yapılmıştı. Güneş de yaklaşık Mora Yarımadası büyüklüğünde akkor durumuna gelmiş kızgın bir maden kütlesiydi. Oysa Yunanlılara göre Güneş yani Helios her sabah arabasına binerek gökyüzünü dolaşan bir Tanrıydı. Anaksagoras açıkça Tanrıyla alay ediyordu. Anaksagoras bununla da kalmamış; evrenin başlangıcını Tanrılarla açıklamanın yersiz olduğunu, başlangıçta herşeyin karmakarışık durumda bulundu

Her gün birileri ölüyor ve daha fazlası da doğuyor ama biz, bizden doğanı ve bizden öleni umursuyoruz. İnsanlık sorularının hiçbirisi gerçek, inandırıcı yanıta ulaşmıyor. Bütün bu görüntülerde, ölümcüllüğe doğru hızla dönmekte olan bu çarkı bir anda durdurabilmekten aciz, denizin dibindeymiş gibi ağır hareket ettiğimiz; acımasız zamanın içinde üst üste çekilmiş karmaşık fotoğraflar gibi duruyoruz. Dünyadaki şiddet ve acıyla, talihsizliğin pençesinden, insanın kendini kurtaramayacağı kaygısını yüreğimi