“Yazan biriyseniz boğazınızda onulmaz bir ur taşıyorsunuzdur, bilirim.” Ramazan Dikmen, öykülerinde olduğu gibi düzyazılarında da bir arayışın, dert edindiği meselelere ortak olacak yol arkadaşlarının peşindedir. O, yazılarında dil-kültür bağlantısını çok iyi gözetmiş, ele aldığı meseleleri derinlemesine kavrayarak ustaca ifade etmiştir. Titiz bir dil/anlatım işçisi olan Dikmen, ayrıntı ustalığı ile, metinlerini ince eleyip sık dokumuş; ironiyi yazı karakteri haline getirmiş ve böylece kısa denilebilece

Ramazan, okur-yazar, toplumsal manada sorumluluk sahibi birçok insanı sanki ışık hatlarıyla birleştiren bir kod isim gibidir. Atasoy Müftüoğlu’nu Fatih Yurdakul’a, Osman Can’ı Ahmet Şirin’e, Hüseyin Bektaş’ı Mustafa Yılmaz’a, Mustafa Işık’ı Hasan Aycın’a, Fuat Susuz’u Şeref Dursun’a, Yusuf Ziya Cömert’i Mete Çamdereli’ye, Cafer Turaç’ı Cemal Şakar’a, Sıtkı Ayan’ı Süleyman Özdil’e, Ahmet Kekeç’i Ali Osman Gençoğlu’na, Yaşar Ölmez’i Recep Yumuk’a, Hüseyin Atlansoy’u Hüseyin Su’ya, Ali Sali’yi Gültekin Tuğ’a…

Ramazan Dikmen Kıyıya Vuranlar ve Afife Abla'nın İncileri adıyla kitaplaşan öykülerinde, bireyciliği ironi ve siyasal eleştiri aracılığıyla mevcut toplumsal yapının temel göstergesi olarak işlemiştir. Nitekim kendisi de Benim hikâyelerim kekin içindeki üzümler ya da pastanın üstündeki (çoğu garnitür olsun diye konulan) vişneler, çilekler gibidir. Önemli olan üzümler, vişneler, çilekler değil pastanın kendisidir. Başka deyişle, birincil önem kahramanların değil hikâyenindir. Çevresiyle, ortamıyla yansıttığı

Ramazan Dikmen Kıyıya Vuranlar ve Afife Ablanın İncileri adıyla kitaplaşan öykülerinde, bireyciliği ironi ve siyasal eleştiri aracılığıyla mevcut toplumsal yapının temel göstergesi olarak işlemiştir. Nitekim kendisi de Benim hikayelerim kekin içindeki üzümler ya da pastanın üstündeki (çoğu garnitür olsun diye konulan) vişneler, çilekler gibidir. Önemli olan üzümler, vişneler, çilekler değil pastanın kendisidir. Başka deyişle, birincil önem kahramanların değil hikayenindir. Çevresiyle, ortamıyla yansıttığı (

Son dönemlerde dikkatlerden kaçmayan bir olgu var: Bu topraklar üzerinde yaşayan Müslümanların edebiyata ilgisi büyüyor. Edebiyat üstüne kafa yoran, edebiyatla ilişkisini daha bir koyulaştıran Müslüman okuyucuların sayısı gün gün artıyor. Sürecin öbür yönündeyse Müslümanların edebiyata ve onun temel girdilerinden sayılan kültüre değgin faaliyetleri git git yoğunlaşıyor. Müslümanların çıkardığı dergiler çoğalıyor. Dergilerle birlikte yeni yeni isimler, yeni yeni ürünler çıkıyor okuyucunun karşısına. Bununla

Selam can dostum bir yıl var görüşmüyoruz. özlemin öyle yavaşlatıyor ki zamanımı, normal bir insan yaşamının üç döneminden birini kesintisiz ayrı yaşamış gibiyim senden, sesin yine hep cömert, hep danışmandır değil mi? yüreklendiricidir hep, akmaktadır coşkulu marşlar gibi köpüre köpüre. Anımsarsın: ben o görüntüyü karıncalı bakışlarla işlemişimdir kaç kez kol saatimin camına (çünkü sık sık saate bakarım), kahvelerin, çay bahçelerinin, pasta evlerinin yabancılığında otururken, ya da duraklarda otobüs, yurt