Ben melek idim ve cennet hemen yanı başımdaydı, maşukumun didârı ise gözümün nuruydu. Şimdi bir üftade olduğum bu harabat âleminde, ne yâr var, ne de yâren! Âh ki, feryadım ile eylesin cümle âlemdeki tüm çiftler ve ayrılık gamı ile yürekleri pare pare olmuşlar! Bu ayrılık onun aşkının iniltisidir, tüm âşık ve maşukları inleten! Kimi erkektir inleyen çünkü ayrılmıştır gözünün nurundan ve varlığının anlam tacı olan sevdasından… Gönül ağrısından! Ve kimi de kadındır lalezar olan çünkü düşmüştür elinden gönül

Zemheri ayında açar mı güller!.. İremde sustu bütün bülbüller... ... Neşenin ve istikbalin sabahında, Dev bir çınar sessizce devrildi... Zifafı bekleyen gelincik, Gelinliği ile kefenlendi...

2020 yılı başlarında değil, 620 yıl önce bir hekim, hastalarını şu öğütler ile aydınlatıyordu: "Ellerini bileklerinle beraber güzelce yıka, uzaktan selamlaş, kalabalığa karışma; mizacına göre beslen ve hasta olursan bol bol yat uyu! Dışarı çıktığında yüzünü kapat!" Çünkü salgın hastalıklar o zaman da vardı ve bu şekilde korunması gerektiğini söylüyordu. Amasya'da yaşayan hekim Sabuncuoğlu; 1468 yılında sade bir Türkçe ile yazdığı kitabına minyatürler de koyarak şifanın kaynağını bize göstermiştir.