Karanlıktı Gazze, nefesleri kesilmişti, duyuramıyorlardı seslerini dünyaya. An be an çırpınıyordu yürekleri, çırpınıyordu elleri; kaldırmışlardı Allah'a. Ne oluyordu, kıyamet mi kopuyordu ama güneş dönmemişti doğudan batıya; Karanlıktı Gazze, nefesleri kesilmişti, seslerini duyuramadılar dünyaya. Yorgunluk tüm benliklerini sarmış, göğüsleri kabarmış, sesleri kesilmişti. Bombalardan olsa gerek gözleri karanlığa boğulmuş, azıkları da bitmişti. Saydı yerdekileri, binlerce can dedi aman Allah'ım; görmemişti dah

Anneler-babalar, eğitimciler, yöneticiler, gençler ve tabii ki sevgili çocuklar! Size sesleniyor ve sizi davet ediyoruz. Neye? Kendimizi arayan, tanıyan ve ona göre adımlar atan bireyler olmaya. Nasıl? Kimi zaman oyunla kimi zaman masalla kimi zaman gerçek yaşamla... Niçin? Yaşama; farklı pencerelerden bakmak için... Evde, işte, okulda, sınavda başarılı olmak, sevdiklerimizi tüketmemek ve tabii ki kimseyi; bu hayatta kendimizi gerçekleştirmenin uzatma dakikaları olarak görmemek için. Tüm bunları bağırmadan

Sustu... Çığlığını az da olsa geri kazanmasına rağmen, bile isteye susmayı seçti ve buz kesilen anne yüreğine daha fazla bir şey söylemek istemedi. Susmak, susturulmaktı en büyük acıları belki de bu iki anne yüreğinin. Belki izin verilse yüreklerinin sesi dinlense böyle olmayacaktı. Bu iki anne yüreği hesaplarını sormak istiyorlardı yeryüzüne ve gökyüzüne inat. Çığlıklarını kazanmanın verdiği gücü kullanıp soracaklardı kayıplarının hesaplarını. Telafi edilmeliydi kayıpları...

Ardına bakmadan, kimseyi düşünmeden, kalanları beklemeden gidiş... Bu söz babanın yüreğini ağırlaştırıyordu sürekli. Şimdi daha iyi hatırladı kulağında çınlayan bu sesi ve bu sesin etkisini. Başından geçenleri bir bir hatırlamaya başlıyordu bu sesler ve avuç avuç yerine yerleştirdiği o toprak sayesinde... Babanın bir eli evladında bir eli de cebinde taşıdığı o rengârenk taşta idi. Aklı ise o rengârenk dostundan duyduğu sözlerde: Ardına bakmadan, kimseyi düşünmeden, kalanları beklemeden gidiş...

Çocuklar için her şey istedikleri gibi gidiyordu. Ta ki küçük güneşlerin evleri aydınlatmaya başlamasına dek. Evet, evler artık aydınlıktı. Akşam gündüz gibiydi. Geç saatlere kadar oturuluyordu. Çocuklar bile geç yatıyordu artık. Bu yüzden de geç kalkıyorlardı. Şahin, Döne ve arkadaşları bu duruma alışırken köyde bir ilk yaşandı. Daha doğrusu birçok ilk yaşandı. Şahin bir akşam geç saate kadar oynamış ve eve geç gelmişti. Eve girince babasının uyuduğunu görmüştü. Annesi ise elbiseleri ile ilgileniyordu. Şah

Ve böylece uzun zamandır özgürlük, mücadele, dava arkadaşlığı gibi kavramlar yerini iki can tek yürekten diğerine ait olan aşka bırakmıştı. Bu aslında kendisinin acının ve acının en acımasız komutanı olan metal canavarının bile hesabında olmayan bir şeydi. İlk defa arkadaşını yarı yolda bırakmış, özgürlük mücadelesinde farklı bir karar vermiş, ölümün adının anılmadığı ve elini belindeki soğuk şeye götürme gereği duymadan düşüncelerindekini gerçekleştirmeyi düşündüğü tek ana sahip olmuştu böylece. Bundan mem