Bulup yitiren bir şey olarak kalp, arıyor, deneyip yanılıyor ama yine de devam ediyor oyununu oynamaya. Hep özleyip beklediği bir yer var. Bir ev, bir insan, bir hayal... Leylâ, Hayriye, Yılmaz, Özlem, Neriman ve isimli isimsiz daha birçok insan, bularak ve yitirerek, hayatın damarlarında dinliyorlar kalplerinin oyununu. Sonra kanat çırpıp yitirdiklerinin uzaklaşmasını seyrediyorlar ömür boyu. İlay Bilgili, ikinci öykü kitabı Leylâ, Mektubum Eline Ulaştı mı? ile yeniden merhaba diyor okurlarına. Birbirind

Orada burada sevgi kovalarım. Hiç kimsenin var olduğuna inanmadığı bir definedir, maceramın adı Rüyalarımla konuşurum. Bütün yalnızlıklarımı, deniz kenarlarına bıraktım. Çocuklar toplarlar sahillerden. Tüm insanları tanıyorum. Bir masaldır anlattığım. Bazen duyarsın, bazen öyle sanarsın.Bir makas alır, gökyüzü keser, güneş biçerim. İğne iplik elimde, yamalı sevdalar dikerim. Çocukluğum sızar o aralardan. Bir gökkuşağının altından geçmeye çalışmışlığım var, boyum bahçe duvarını geçmezken. Aşk üzerine yemin o

"Sobanın içinden bacaya, bacadan sokağa süzülerek, kendimi, güneşin uyanan evlere dağılmasına bırakıyorum. Henüz ısınmamış kaldırımlarda bir sokak köpeği volta atıyor, sokak yediklerini sindiriyor. Zorla açtığı gözleriyle etrafı kolaçan edip salyalı nefesiyle tok karnını uykuya teslim ediyor. Her yerdeyim. Lohusa bir kadın, yarılmış meme ucundan kan ile sütü iştahla emen bebesini tiksinerek izliyor. Ağzındaki ağır sarımsak kokusu tüm odaya yayılmış bir adam, sabahın ışığını henüz görmemiş karısının kalçala