Nasılsa şiirlerimi asamazsınız, kalemimi, defterimi, kimliğimi, çocukluğumu... Dilerim hırpalamazsınız benden geriye kalanları Adı belli bir şehirde doğmuşum, şimdi adı saklı bir şehirde ölüyorum, ötesi yalan Mürekkebin kokusu ciğerlerime sinmiş Yılların ağları bileklerime örümceklenmiş İlk kalem tutuşumu unutmuşum, iki büklüm civanım Anneme söyleyin dert etmesin yeniden doğursun, tekrardan büyütsün beni Biraz daha konuşursam yüreğime inecek dilim Kaldığımız yerden ağlayalım hâlimize

Her şeyin daha da kötüye gittiği ve herkesin özür koleksiyonuna bir yenisini eklediği bitmeyecek bir hayatın içerisindeyiz. Bize biçilen rollerimizin girdabında git gide kanayan bir oyunu oynuyoruz. Sesimizi çıkarmadan izliyoruz sevinçlerimizi, hüzünlerimizi bu gök gürültülü sağanak yaşamımızda. Sizin de kalbinizde bir delik açılırsa ve yaşama dair iyi-kötü ne akarsa içinize doğru, o sağanak sizi sizden alıp başkalaştırmışsa eğer aşkın kimseye faydası dokunmaz artık. Aşkı, acıyı, ayrılığı, kavuşmayı, hüzn