Sade bir sanat malzemesi gibi görünebilecek olan ama güzellik olgusu için neredeyse en büyük nişane olarak değerlendirilebileceğimiz “ışık” kavramı, bütün döneme hâkim bir estetiğin belirleyiciliğinde ortaya çıkmıştır. Işık, güzellik mevhumunda hâkim bir konumdadır. Özünde ışık ve parlaklık barındıran objeler doğal olarak güzel kabul edilir. Kavram, mazmun tekrarını aşan bir düzleme sahip olarak güzelliğin usaresi hâlinde kendisini metinlerde sık biçimde göstermekte ve güzelliğin kaynağı olabilecek metafizi

Güzeli Anlamak, varlığı anlamaktır. Varlık, var eden En Güzel'in armağanıdır. O'nun ihsanı olarak yine O'ndan bir işarettir. Varlıkta güzellik ise onun kendinden menkul değil, En Güzel'in yine varlığa bir tecellisinin sonucudur. Varlık, bütün anlam ve değerini bu tecelliye borçludur. Güzelliği ahlakın bir parçası olarak ele alan İslam düşüncesi, bir anlama faaliyeti olarak doğmuş ve gelişmiştir. Onda anlama çabası, sahip olma hırsının değil; ait olma bilincinin dışavurumudur. Güzellik bir veri olarak zaten