Arkama aldığım Anadolu’nun kadim rüzgârlarının tılsımına öylesine kapılmıştım ki, bütün kemiklerim Konak Meydanı’nda uçuşan güvercinlerin tanıklığıyla Şela-le’leşmişti sanki… Yanlış bir namluya sürülmüş tedirgin bir fişek misaliydim. Za-mansız infilakımı acilen dizginledim. Sol duyumu rehber edinmem, farz olmasa da; kesinlikle vacipti. Yüreğimin derinlerine gömdüğüm ve musalla taşındaki bir cesedin kefenini yırtarak ayağa kalkan mevta misali olan gönlüm; Şelale’nin başkaldırışını tereddütsüz selamlıyordu. S

Şimdi elimi uzatsam hep hayranlık duyduğum gözlerine veya yanaklarına dokunabilirdim. Kemiklerimizin kütürtüsü, aynı ritimde buluşabilirdi, göğüs kafeslerimiz karşılıklı olarak kalp atışlarımıza ev sahipliği yapabilirdi.Yıllardır bende saklı kalan ve canlı iletişimle kendisini, matematikte mevcut olan bütün rakamların kapsayıcılığı kadar sevdiğimi söyleyebilirdim.

Sana geliyorum desen, Hiç unutmam bu iyiliğini, Narin. Hatta seni çok seviyorum desen Keyfimi de bağışlarım. Bir gülüşünle; Kefene sarılı yüreğimi çekip alan, Narin. Nedir bu halin? Bedeninin yüzde kaçı sevgi, Bana onu anlat. Hiç mi kimse var Sükuti mekanında, Nefesini merhametle öpüp, Başıma koyduğum, Narin. Yarışı terk edip, Finalde sevda şerbeti içilmez ki! Sana rüyalarımı emanet etmiştim, Aşka dair ne varsa gör, diye. Demedim mi Narin? Beni yavaş yavaş sev, Yetişirim ardından. 12 Nakdi ömrün bitmediği