İlk kitabı Ağırküre (Everest, 2020) ile yarattığı öykü evrenini Siyah Alfabe ile genişleten Öznur Yalgın, hayatın içini çektiği anları özgün bir gözlem gücüyle ve zamanı tersyüz eden bir yaklaşımla hikâyeleştiriyor. İnsanın kendi sınırları ile insanları birbirinden ayıran sınırların gerilimine odaklanan bu öyküler, başlangıçlar ve sonlar arasında, kalmak ve gitmek arasında, yerliler, yabancılar, evler ve eşyalar arasında savrulanların içindeki çukura kulak veriyor. Dünyanın sonunu anlatan filmler izlemişti

Öznur Yalgın Ağırküre'de merkezini yaratmadığı, kendi çeperinde kalmayı arzulayan öykü kişilerini ellerine ayna tutuşturup küçük harflerle konuştururken diyaloğun akmasını; kadraja, konuşanların dudakları ve izleyenlerin huzursuzluğunun karışmasını istiyor. Yanlış telaffuz bilinçdışı bir şakıma çünkü. Ani fren, imdatsız bir düşüş ve önemsiz görülen yara kabuğuna terk edilmiş bir başka gezegen. Sadeliği ilk çekmecede tutan Öznur Yalgın, öykülerindeki boşluklar ve zaman yarılmalarıyla katettiği soğuk