Ne sensiz dökülür hüznümdeki yapraklar Nede sensiz yeşerir gönlümde filizlenmiş aşklar Nede sensiz olur üzerime kâbus gibi çökmüş geceler Anlayacağın her kelimem de sen… Şafakla uyanır aşka susamış gözlerim Üzerine kırağı gibi düşer sensizlik Damla damla akar yerlere hayallerim Demem o ki sevincim bile sen... Yamandır bu gönülde aşk Buğram, buğram çekebilmek tir seni bu gönülde aşk Neylersin sensiz sevdiceğim dünya olsa köşk Ne söyleyeyim hayalimde bile sen... Umut olup yeşerdi içimde Sevd

Sabırla koruk helva olur derler büyüklerimiz. Yaşanan hiçbir sıkıntı hayatımızda ömürlük kalıcı değildir. Her gecenin bir sabahı, her kışın bir baharı elbet vardır. Her acının da mutlaka bir iyileşme süreci vardır, mühim olan insanın kendi kendini tedaviye karar vermesidir. İşte bizde bu romanla birlikte sabretmeyi, düştüğümüzde daha güçlü ayağa kalkabilmeyi. Dik durup dikleşmemeyi. Sabrın sonunun er geç selamet olacağını. Umut var oldukça insanın yaşama sevincinin artarak büyüceğini. Hayatımızda her zaman

Papatyalar açarken tutulmuştu Gözlerim gözlerine Bir türkünün bestesi gibiydik biz Ne sen bensiz Ne de ben sensiz... Karanlık gecelerde yakamozu izlerken Âşık olmuştu kalbimiz birbirimize Ölümüne sevmiştik birbirimizi Ah ne özlemdi bir kumsalda Gözlerine öylesine bakıp Geleceği görmek Seni mutlu düşlemek Öyle işte ey sevgili Şimdilerde sen yoksun ya Diyorum şerif im bir yanın eksik Eksik ya sevgili... Geceleri uykularım firari Sana aşk ipi ile bağlanan gönül berduş Beni sorarsan... Halım