Edebi metnin iki temel unsuru olan zaman ve mekân, uzun yıllar boyunca yan yana ve birbirinden ayrılmaz iki unsur olarak düşünülmüştür. Sonrasında özellikle, Bergson felsefesiyle birlikte ‘zaman’ kavramı daha bağımsız bir noktada konumlanmıştır. Edebiyat araştırmalarında 20. yüzyılın ilk yarısına değin hâkim olan zamansallığın karşısında mekânsallık, özellikle 1980’lerde yaşanan ‘mekânsal dönüş’le birlikte yeniden ağırlık kazanmış ve kendi argümanlarını ortaya koyacak bir alan açmıştır. Bu kitap, Robert T.

Marksist teoriye getirdiği farklı yaklaşım üzerinden 20. ve 21. yüzyıl edebi eleştiri yöntemlerine damga vuran Jameson'ın edebiyat, felsefe, kültür, ekonomi ve politika ekseninde ortaya koyduğu görüşler bugünün dünyasına ilişkin kapsamlı bir manzara sunar. Fredric Jameson'ın 1961 yılında kaleme aldığı Sartre: Bir Üslubun Kökenleri'nden 2014 yılında yaptığı çalışmalara dek geniş bir alanı kapsayarak bütüncül bir yaklaşım sunan bu eser, Jameson'ın tüm eserleri üzerinden kurguladığı diyalektik eleştiri projesi

Edebî ve kültürel çalışmalardaki mekânsal dönüşün devamı niteliğindeki mekânsallık, yirminci yüzyılın ikinci yarısından itibaren değişen gerçeklik algısıyla doğrudan ilişkilidir. Bu kitap boyunca, gerçek mekânın haritalama vasıtasıyla kırıldığına ve gerçekliğe farklı bir anlam verildiğine dikkat çekilmiştir. Mekân temsillerinin edebî çalışmalardan evvel gerçek haritalarla dönüştürüldüğüne işaret edilerek, her edebî metnin bir çeşit harita olduğu sonucuna varılmıştır. Bilişsel haritalama, jeoeleştiri, kartog