Bir bütün gün sudan uzaklaşıp katışıksız çöle doğru gittik ve alacakaranlıkta, nesnelerin dış hatlarını kırmızımsı parlak bir aylayla vurgulayan, yuvarlak, kırmızı ve alçak güneşin karşısına kamp kurduğumuzda, korkudansa üzüntüye gark olarak, vardığımız yerin ıssızlığın tam merkezi olduğu izlenimine kapıldım. Pek yakında gecenin yutacağı bu düz toprak üstünde, bu yabancı, insanı ezen ve hor gören güneşin altında, bizden başka hiçbir canlının bulunmadığını düşündüm bir süre. Tüm ufku inceledim de ne rüzgârın

Öylesine büzüşmüştü ki cüceye benziyordu. Sarı kaldırım taşları kan lekesiyle kaplanmıştı. Kıpırdamıyordu adam. Böyle cama çarpan, sonra havada uçup üçüncü kattan yere düşen birinin, cama ve kaldırıma çarpma anında hiçbir tarafının kırılmadığının farkına vardım. Çünkü adam, kendisinden artakalan şeyi, o içi boş kabuğu fırlatıp atmadan önce paramparça olmuştu zaten. İçinde ne var ne yoksa çekip almış, sonra da boş kabuğu pencereden fırlatmıştı. Mesleğinin henüz başında genç bir gazeteci, işini bırakıp varın