Sakla gülüşünü karanlıktan soğuktan. Ayaz şehrimin güleç yüzlü çocuğu Derler ki.. Gürlediği gibi her zaman yağmur yağmaz Bak yanıyor doğanın bağrındaki her canlı Suya hasretiz Yağmuru beklemekteyiz, çırılçıplak Avuçlarımız yanmaktadır yokluğundan. Boz bulanık sularına razıyız. Çiçekleri büyüten gök gürültüsü değil Yağmurdur. Kor alevin harını soğutanda yağmurdur Her şey değişir bir gülüşünle Sakla gülüşünü karanlıktan soğuktan Işık parladıkça gölge büyürmüş Umutların tükenmeden Merhametin yüz çevirmeden Suç

İçimde ağlıyor uzak kentin insanı Kaybetti Güleç yüzlü çocukluğunu Oysaki, oysaki Yaşamak adına saklamıştı Dil altında çocukluğunu Koşmuyor artık Dört nala giden Atların peşinden. Tuzak kurmuyordu Güvercinlere Yıkmıyor Kuşların yuvalarını Devirmiyor serçelerin Su içtiği sebilleri Düşündükçe memleketini, Mahir yanı düşüyor Omuzlarına.. Dalından vakitsiz düşen Bir yaprak gibi. Sürüklendi Eylül sokaklarında Gençliğini asıyor yiğit, Civan yüreklere. Gözlerini dikiyor ömründeki Bağ bozumu Yıkımına, Gün uzar gide