Avuçladı yalnızlığını
Oturdu baş köşesine
Pencerenin.
Dikiş tutmaz
Ümitlerinin yanında
Birde özlem belirivermişti
Çoraklaşmış kıyısında
Yalnızlığının.
Ve başının zonklamasına
Aldırış etmeden hiç
Yakarıştaydı
Kendisinin tanrısına,
Kaldırıp başını umutla
Gökyüzüne.
