Haykırış Ben seni gördüm ya Rab. Ben mi gördüm seni? Yoksa sen mi göründün? Bilmiyorum. Hüzünlüydüm, hatta ağlamaklı. Ebubekir Seracettin hocadan kafamı kaldırdım Ve kış ortasında yeşil kalmış ağaca baktım. Sen perdeyi kaldırdın. Öylece bakakaldım sana. Tarif edilmez güzellikteydin ya rab. Ben artık iflah olmam dedim, kendime ve her önüme gelene anlattım seni, Cemailini gördüğümü, İnanmadı kimse bana. Neden inanmadı kimse bana? Seni görmek imkansız mı? Yoksa inanılmaz mı? Hep dersin ey kulum

Zekanın ilk sahibi iblis. Tanrı akıllı, şeytan ise zekiydi yani. Hep duygusal olarak hayal ettiğim ve çok dua ettiğim kudretli ve akıllı tanrıyı kırık yaşından sonra bir kenara bırakmaya karar verdim. İstediğim şey Şeytanın zekasından birazcık ta olsa almaktı. Ama nasıl? İşte bu hikaye Tanrının bahşettiği akıldan vazgeçip şeytanın zekasıyla hareket etmeye karar vermiş birinin hikayesi. Her tarafı felçli bir “şeytan” adayının hikayesi. Ve elimde zamanı geldiğinde kullanmak için tuttuğum joker’in hikayesi. Sa

Sahip olmak için eğilmeyesin dünyaya, sevgiliye kavuşmak için tez elden çıkmayı isteyesin bu diyardan. Unutmayasın, nefsini zayıf yaşamında tanıyabilenin güçlü bir iradeye kavuşma ihtimalini hep yanında taşıyacağını. Secde edesin tüm zamanlarda. Ancak o zaman tanıyabilirsin özgürlüğün tek ve değişmez kıymetini. Ayaklansın herkes. Muhammed Mustafa'nın bir lokmasını arasın. Bir hırkanın yeterli olduğuna inansın bu geçici cihanda. Sende ayaklan çocuk. Yeni başladığın yaşamda son durağın, kulağım aşık oldu sevg