İlk söz söylendiğinde, ilk hikâye anlatıldığında, ilk kez kardeş kardeşin canını aldığında, daha dünya bildiğimiz dünya değilken bile oradaydı rüzgâr. Tüm evreni, bildiğimiz bilmediğimiz tüm dünyaları gezip insanların hikâyelerini dinledi. Dinledikçe ağırlaştı yükü. Bu ağır yükle dolanıp dururken bir gün yolu bilge ağaçlarla dolu bir ormana düştü. Ağaçlar rüzgârın yükünü paylaşmaya gönüllü oldu. Rüzgâr hikâyelerini ağaçlara, ağaçlar da onları dilemek isteyen canlılara anlattı. Şimdi eğer elini uzatıp dokun

ORi eski güzel günlere geri döndüğünü hayal etti. Meydanda ailecek el ele büyük bir çember oluşturdukları günleri düşündü. Köyündeki gün doğumlarını hatırladı, sabahın mis kokusunu içine çekti. Titremeye başladı. Ne kadar derinden hayal kurarsa o kadar titriyordu. Havanın soğumaya başlaması mı yoksa yaşadıkları yüzünden mi bilemiyordu ama ORi çok üşüyordu. Gayri ihtiyarı Gremij'e sokuldu. Onun bu hareketine bir anlam veremeyen Gremij birdenbire irkilse de hemen sonra onu kendine çekerek ısınması için kollar