Bir de kadınlar vardı, İçinde çığlıkları, Çiçek açardı dalları. Bir kadın vardı, Dudaklarında tebessüm, Gözlerinde elem. Bir kadın vardı, Yüreğinde kara kış, Yüzünde bahar Bir kadın vardı, Kahkahalarında hıçkırıklar...

Nadya, üzülme artık. Hiç değilse bir iki tane de olsa istediğin eşyanı alabileceksin. Bizi düşünsene, öylece gideceğiz, evimize ne olduğunu bile bilmiyoruz. Başını hışımla kaldırdı, öfkeden, gözleri dipsiz kuyuların karanlığına bürünmüştü. Biz ne olacağımızı biliyor muyuz? Kime ne yaptık? Kimin canını yaktık? Neden toprağımızdan, evimizden, sevdiğimiz herkesten, her şeyden ayrılmak zorunda kaldık? İçindeki hıncı, öfkeyi, nefreti, korkuyu kusuyordu. Yaşanacakları engellemeye kimin gücü yetmiş ki?.. Vedalaşma