“Ben kimi kimsesi olmayan biriyim ve kendimi bildim bileli fakirlik içerisinde yaşıyorum. Çoğu zaman karnım aç uyudum ama benim asıl umurumda olan durum bu değildi. Ben karnı doyunca yüzü gülecek biri değilim. Zaten karın tokluğu insanı asıl mutlu eden şey olmamalı. Benim ruhum aç, ruhumu doyurmanın yolunu arıyorum. Şöyle düşünüyorum ki ancak gerçek hazineye ulaşınca ruhum doyacak. İşte o zaman gerçek mutluluğu yaşayabileceğim. Huzuru iliklerime kadar hissetmenin yolu bu.” Zahid’in barakasında başlayan a

Çık diye ateşten uzatsan elini Desen ki gel artık yandığın yeter Beni berbat zannedip, kendi halini Sütten çıkmış ak kaşık sandığın yeter Artık zaman bozuldu, bu zaman ahir Ahiri unutanın her anı zehir Bizi bizden başkası anlamaz zahir Olur olmaz herkese kandığın yeter Sen ayrısın, ben ayrı, dünyalar ayrı Yok, yan yana durmanın kimseye hayrı Herkes kendi yoluna desek de gayrı Şu gönlümde bir lahza kaldığın yeter Zehir bildim seni, aslın bal olsa da Gönüller anlaşır, diller lal olsa da Kavuşmak imkânsız b