Buradaydım. Dünyada. İstanbul’da. Şimdide ve hafızamda. Kendimde ve onda. Asılı kalmıştım ben -herkes gibi- bir rüyanın oltasında… Nisan Erdem ikinci öykü kitabı Rüyanın Oltasında ile düşüncenin kıyısına çarpan bir taşı elinde yuvarlıyor. Ölümü duymanın soğukkanlı bilgisini sırtında taşıyor. Oltasında çırpınan balığı anlamak için rüyasında debeleniyor. Bakkala giderken Tanrı’yla karşılaşıyor. Rüya gören bir ağacı kıskanıyor. Gılgamış’la ölüm üzerine sohbet ediyor. Kırmızı bir trafik lambasıyken beklemekten

Gözlerimi açtığımda tekrar karşılaşıyorum buruşuk kağıt yağmuruyla. Gencim ve kağıtları yakalamakta, buruşuk yüzeylerinde yazanları okumakta zorluk çekmiyorum. Şimdi başarsam da bunları; el, ben nefes alırken bile kağıtlarımı buruşturmaya cesaret eden el, bir gün hepsini sahipsiz bulacak ve yakacak. İstanbul'un en güzel gecelerinin şahidiyim ben. İşte burada ifade veriyorum. Delil beyanında olsun istiyorum. Oysaki gökyüzü delil buruşturucu ve yakıcı dev bir elin yuvası.Nisan Erdem, ilk kitabı Gör İhtarı'nda