Küçükbahçe Diyorlar ki; Hayatımı sana adamışım. Utandım gazetelerde okuyunca. Benim yaptıklarım ne ki senin bana verdiklerinin yanında? Ben sana minnettarım Sen bakma onlara. Süslerim seni ben. Elini yüzünü silerim. Kitap da okurum sana kıyıda. Şarkı da söylerim. Sen eşlik edersin rüzgarla, dalgalarla. Denizinin tozlarını üstüme serpersin yine. Günbatımları giyinirsin Bu yıl da böyle geçer buralarda.

Uçurumların kıyısında dolaşıyorum. Dalgaların içinde. Her gün bir çöl geçiyorum içimde. Zirvesine çıkıyorum dağımın. Koskoca kaya ayrılmış dağdan, öylece duruyor. Aşağıda habersiz yaşıyor şehir. Ayağımın ucuyla dokunsam yuvarlanacak şehrin üstüne. Bu hep böyle.Tam tehlikenin dibine kadar gidip, geri dönüyorum. Alıp başımı gitmeyeyim diye bir çit ördüm çevreme. Ama ille de çite kadar gidip ona dokunup susuyorum. Kendimi deniyorum belki de. Sonra `usluyum artık ben` diyorum. Gecenin dördünde kalkıp çay demliy

Ne kadar şekil vermeye çalışsan da hayataBak aynı şekilde açıyor papatyaSadece çocuklukta yaşıyor insanYağmurlu havada su yok, çocukluktan sonraFarkında değil kimse intihar ettiğininFakat yıkanmış gibi yapıyor zemzem suyuylaHerkes tencere dibin karaBenimki senden karaKimi kıyının kendisi, kimi bekler kıyıdaKimi diğerine bol, öbürü dar onaManalandır hayatı tamam amaSen, sen ol, derin manalar bulmaHiç kimseye çıkıyor her sokakİnsan makamının her yeri oynakErken çektik pimini kabul etElimizde patladı hayat