Bizim halkımızda gülmece duygusu kendiliğinden var. Bunu görmek için, -bir üzüntünün yaşanmakta olduğu anlar dışında- bir kişinin birkaç kişiye birden bir şeyler anlatışına tanık olmak yeter. Anlatanın yüzüne dikkatli bir bakış, onun bir yandan anlatırken bir yandan da son derece ustalaşmış, uyanık bir sezgiyle, dinleyenlerini ne ölçüde güldürebildiğini gözlemlemekte olduğunu da yakalayabilir. Bizdeki halk anlatıcılığının doğal kaynağıdır bu. Halka yabancılaşmamış yazarlığın, ozanlığın da... Tuncer Uzun,