Başlangıçta dünya dediğimiz dev bir labirent vardı, sonra büyük bir el uzandı. İçine atıldığımız labirentten çıkmamızı sağlayan, duvara her çarptığımızda elimizden tutup bizi çıkış noktasına getiren, hastalandığımızda bizi bir dokunuşuyla iyileştiren, dört gözle işten eve dönmesini beklediğimiz, kimi zaman sevgisini açıkça gösteremeyen; ama uyuduğumuzda gelip bizi öpen, saçımızı okşayan; iyi ve güvende olduğumuzdan emin olduktan sonra kendisi uyuyan görünmez kahramanlar var bu kitapta. Yani babalar! Edebi

O tabak bitecek, Seni dokuz ay karnımda taşıdım ben, Nerede çıkardıysan oradadır, Biraz bana çekseydin ne olurdu Hepimiz hayatımızda en az bir kez duymuşuzdur bu sözleri. Çünkü evrensel bir deneyimden bahsediyoruz: Annelik! Dünyanın her yerinde benzer bir hat izleyen bu kadınlar yeri gelir güler, coşar; yeri gelir size belli etmeden ağlar. Yeri gelir size dünyaları sunar; yeri gelir hiçbir şey için elini-kolunu kıpırdatamaz. Çünkü süperkahraman değiller, dört kolları yok, her şeye yetişemezler. Süperkahrama