Geçmişin sayfalarının arkasındaki gizemli kişiyi bulmak için sürekli düşündüm. Sürekli konuşulan onca kelimenin arasında yabancı gelmeyen iki kelimeyi: İlki; ihanet acısını yaşatan kadınım, kırk çiçek kokulum. Diğeri ise kumdan kalemin içinde sürekli yankılanan: “Gürdal.” Sürekli Gürdal`ı düşünmeme sebep olan sınır çizgisinin sonunda gördüğüm ışığa ulaşmak için kendimle konuşmaya başlamak yaptığım en zor şeydi. Özgürlüğün eski gücünü, bir bedende tutsak olanı salıvermek üzere ikiden daha çok fazla benliğe i

Rüzgâr esmediği bir gündü. 56 yazının sonuna doğruydu. Genç bir sevgilim vardı. Adı Alyan`dı. Ne düşündüğünü biliyorum, ilginç bir isim. Ona isminin anlamını sorduğumda, sanırım sallayıvermişti. Neden? diye sorduğunu gözlerinden anladım. Kocasını tanrısı kadar çok seven demişti. Ama benim yerime tanrısını seçti.