Yılmaz Taşdelen’in “Ürküş” deki öykülerini okurken, insanı yıllar önceye götürüp, geçmişi geleceğe bağlayan; bir yerde halkının yaşamını, sevincini, acısını, değer yargılarını, insana insanca değer vermenin kutsallığının önemini tüm evrilmesiyle gözler önüne seriyor. Bir dönemin; hatta bir kuşağın yaşamının doğallığını, aşkını sevgisini sayısız anı içinde, bize iki dönem arasındaki farlılıkları, o kadar doğal anlatıyor ki, her bölümünü bir iki roman okumuş kadar keyif alıyor insan… İnsan onurunun yüceliğin

Doymadın seven kalbi itip kakmaya Doymadın her fırsatta Bir akrep gibi sokmaya Oysa ben Seni ne kadar da çok sevdim Kerem’in Aslı’sını Mecnun’un Leyla’sını sevmesi gibi Yine de Sevmeye devam edeceğim Belki de son nefese kadar