“Veda anı sandıkları ama aslında kavuşma anları olan iki aşığın birbirlerine olan intikam oyunları sona ermişti ama ezeli düşmanlarının intikam oyunları henüz yeni başlamıştı. Masum insanların cinayetlere kurban gittiği intikam oyununda sona geldiklerinde kaç tanesi oyunun finaline gelebilecekti?” “Asalında bizim en büyük suçumuz aşık olmaktı…”

Hiçbir şey göründüğü gibi değildi. Tıpkı Fatih’in gördükleri gibi! Üniversite öğrencisi ve büyük iş adamının oğlu olan Fatih Gürsoy’un hayatını değiştiren hastalığı yüzünden başta işler astında, yeni bir başlangıç bulmuştu. Başlangıcının, hayatını Olumlu yönde değiştirdiğini düşünürken, sevdiği kadının üzerine kendi elleriyle toprak atması, onun hayatını tekrar bir bataklığa dönüştürmüştü. Onu o bataklıktan çıkaran ise yine Karanlığın Lalesi olmuştu..

Sonuçta herkes kendinden sorumluydu ve kendini yaşamalıydı.Bunu yaparken de büyük bir zarafet ve estetik olmalıydı.Ne de olsa hayat bir sanattı!İçeride annemin odasından sürekli olarak duyduğum o güzel müziğe benzeyen Chopin’in Spring Waltz’iydi çalan... Daha kapıda içine alıp sarıp sarmalıyordu müziğin tınısı.Dünyanın merkezinin İstanbul, onun merkezinin de ben olduğumu öğrendim! İstanbul olmuştum yine her gelişimdeki gibi.Biliyorum, yine aynı duygularda eriyip gideceğim, yok oluncaya kadar!İzin verme acıl

En büyük düşmanlıklara veya imkansızlara inanır mısınız? İnanmalısınız!Çocukluk aşkı olan ama bundan haberdar olmayan iki inatçı aşığın birbirlerine olan intikamlarından doğacak aşklarından haberleri yoktu. Tıpkı kavuşma anlarının bir veda olacağından haberlerinin olmadığı gibi!Bu bir kavuşma anı mı yoksa veda anı mı? Bunlar mutluluk gözyaşları mı hüzün gözyaşları mı?