Denizler dalgalanacak, akıp gidecek önümüzden. Gökyüzü başımızın üzerinden dökülüyor gibi olacak, Yüzümüze düşen yıldızları sayacağız. Ya da belki bizi bekleyen günler, Yıldızlarımızın gölgelerin arasında yitip gideceği kadar karanlık, O gölgeleri dostumuz bileceğimiz kadar çaresiz olacak. İnsanlık siyaha alışkın sevgilim, Bu zihinler, bu kalpler… Dünyalılar ışık görmemeye alışık. Savaşlar, kıtlık ve hastalıklarla çalkalanan Dünya’dan insanlar çoktan umudunu kesti. Şimdi bilimle doğan yeni gezegen Skyera’da

“Bugün çıktım perdesi hiç kapanmayacak bir sahneye. Üzerime bir rol yüklendi ancak bu rolü ben üstlenmedim, Hayalbaz kurdu oyunu, Ben de kukla değil miyim, bozsun diye bekliyorum, İzleyenim yok, alkış tutanım hiç olmadı. Sanırım özgürlük nihayetinde böyle ölecek. Ve mezarına gidecek yüz bulamayacak insanlık.” Hayalbaz adı verilen yaratıklar Omm ülkesinin yönetimini ele geçirdiğinde, gençler için hayat bir sahneye dönüşür. Yeni bir kitap okumaları, yeni bir şarkı yazmaları, gelişime dair atacakları

“Bugün çıktım perdesi hiç kapanmayacak bir sahneye. Üzerime bir rol yüklendi ancak bu rolü ben üstlenmedim, Hayalbaz kurdu oyunu, Ben de kukla değil miyim, bozsun diye bekliyorum, İzleyenim yok, alkış tutanım hiç olmadı. Sanırım özgürlük nihayetinde böyle ölecek. Ve mezarına gidecek yüz bulamayacak insanlık.” Hayalbaz adı verilen yaratıklar Omm ülkesinin yönetimini ele geçirdiğinde, gençler için hayat bir sahneye dönüşür. Yeni bir kitap okumaları, yeni bir şarkı yazmaları, gelişime dair atacakları

Denizler dalgalanacak, akıp gidecek önümüzden. Gökyüzü başımızın üzerinden dökülüyor gibi olacak, Yüzümüze düşen yıldızları sayacağız. Ya da belki bizi bekleyen günler, Yıldızlarımızın gölgelerin arasında yitip gideceği kadar karanlık, O gölgeleri dostumuz bileceğimiz kadar çaresiz olacak. İnsanlık siyaha alışkın sevgilim, Bu zihinler, bu kalpler… Dünyalılar ışık görmemeye alışık.

Ya savaşları, açlığı, isyanları ve cinayetleri durdurmanın bir yolu olsaydı? Düşünsene, ya insan ırkını tüketen insanın kendisi değil de yaşadığı gezegense? Bir, iki, üç... Korku salmayı biz seçmedik. Hatırla unutulduğumuzu. Doğrusu çirkin, simsiyah, gaddar vücutlarımızdan korkman da bizim suçumuz değil. Söylesene, hanginiz bizi buraya hapsetti? Yoksa sesimizi duymamak mı seni bu denli ürküten? Karşımızda ellerin titreyecek, gözlerin yağmurla dolacak gibi oluyor. Dört, beş, altı... Kaç bizden, koş!

Her aşk kendi hazırlar cenaze metnini. Ki bu yüzden şiirlerim, kabul-lenemediğim yokluk seremonileri. Yine de batıracağım elmas uçlu iğnesini sinedeki kapalı mahzenlere. Aşk ölüme hükmedecek, en gri tonda. Elmas toz olup gittiğinde, bozuk sesli anıları dinleyeceğim gramofonda. Çizecek yüreğimi boydan boya Eros'un kayan oku, olsun. Kendimi aşkta deneyeceğim bir kez daha, bir kez daha...Aşk ki, asırlar boyu halet-i ruhiyeyi mesken etmiş bir kalp meczubudur. Yeri gelir, sel olup taşar yeri gelir, gözyaşı olup